Jobs 4
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
Konsa, Éliphaz, Temanit lan te reponn;
2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
Si yon moun ta eseye pale yon mo avèk ou, èske ou va pèdi pasyans? Men se kilès ki kab refize pale?
3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
Gade byen, ou te enstwi anpil lòt moun; ou te ranfòse menm fèb yo.
4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
Pawòl ou yo te ede fèb yo kanpe, e ou te ranfòse jenou ki manke fòs yo.
5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
Men koulye a, se sou ou sa rive, e ou pa gen pasyans. Sa touche ou menm e ou vin dekouraje nèt.
6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Èske se pa lakrent Bondye pa ou ki konfyans ou, ak entegrite chemen ou yo ki espwa ou?
7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
“Sonje byen se kilès ki kon peri inosan? Oswa ki kote ou wè moun ladwati yo te detwi?
8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
Selon sa ke mwen menm te wè, sila ki raboure inikite yo, ak sila ki simen twoub yo, yo rekòlte li.
9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
Pa souf Bondye, yo peri, e pa van chalè Li, yo fini nèt.
10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
Gwo vwa a lyon fewòs la, vwa fewòs a lyon an, e dan a jenn lyon yo fin kase.
11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Pi gran lyon an peri paske li manke manje, e pitit li yo vin gaye.
12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
“Alò, an kachèt yon pawòl rive sou mwen; zòrèy mwen te resevwa yon ti souf li.
13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
Pami refleksyon enkyetan ki sòti nan vizyon lannwit yo, lè dòmi pwofon tonbe sou moun,
14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
laperèz te vini sou mwen. Mwen te tranble e zo m yo te souke.
15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
Konsa, yon lespri te pase kote figi mwen; plim sou chè mwen, te kanpe sou kò m.
16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
Li te kanpe an plas, men mwen pa t kab distenge aparans li. Yon fòm te devan zye m. Te gen silans, epi mwen te tande yon vwa:
17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
'Èske lòm kapab jis devan Bondye? Èske yon nonm kapab san tach devan Sila ki fè l la?
18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
Menm nan sèvitè Li yo, Li pa mete konfyans; ak pwòp zanj Li yo, Li jwenn fot.
19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
Konbyen anplis, pou sila ki rete nan kay fèt an ajil yo, ki gen pousyè kon fondasyon, ki vin kraze devan papiyon!
20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
Antre maten ak aswè, yo vin kase an mòso; san yo pa wè anyen, yo peri nèt.
21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
Èske kòd soutyen tant yo pa plwaye pa anndan? Yo mouri konsa, san sajès.'
