Jobs 4
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?
3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;
4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;
5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.
6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?
7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?
8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;
9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.
10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;
11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.
12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.
13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,
14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.
15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.
16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:
17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?
18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:
19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.
20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.
21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.
