Jobs 4
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?
3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,
4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.
5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!
6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?
7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?
8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.
9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.
10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;
11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.
12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken
13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;
14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;
15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.
16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:
17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
"Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?
18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,
19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!
20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.
21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."
