Jobs 4
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
Tad prozbori Elifaz Temanac i reče:
2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
“Možeš li podnijeti da ti progovorim? Ali tko se može uzdržat' od riječi!
3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
Eto, mnoge ljude ti si poučio, okrijepio si iznemogle mišice;
4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
riječju svojom klonule si pridizao, ojačavao si koljena klecava.
5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
A kad tebe stiže, klonuo si duhom, na tebe kad pade, čitav si se smeo!
6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Zar pobožnost tvoja nadu ti ne daje, neporočnost tvoja životu ufanje?
7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
TÓa sjeti se: nevin - propade li kada? Kada su zatrti bili pravednici?
8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
Iz iskustva zborim: nesrećom tko ore i nevolju sije, nju će i požeti.
9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
Od daha Božjega oni pogibaju, na gnjevni mu disaj nestaju sa zemlje.
10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
Rika lavlja, urlik leopardov krše se k'o zubi u lavića.
11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Lav ugiba jer mu nesta plijena, rasuli se mladi lavičini.
12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
Tajna riječ se meni objavila, šapat njen je uho moje čulo.
13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
Noću, kada snovi duh obuzmu i san dubok kad na ljude pada,
14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
strah i trepet mene su svladali, kosti moje žestoko se stresle.
15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
Dah mi neki preko lica prođe, digoše se dlake na mom tijelu.
16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
Stajao je netko - lica mu ne poznah - ali likom bješe pred očima mojim. Posvuda tišina; uto začuh šapat:
17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
'Zar je smrtnik koji pred Bogom pravedan? Zar je čovjek čist pred svojim Stvoriteljem?
18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
Ni slugama svojim više ne vjeruje, i anđele svoje za grijeh okrivljuje -
19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
kako ne bi onda goste stanova glinenih kojima je temelj u prahu zemaljskom. Gle, kao moljce njih sveudilj satiru:
20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
od jutra do mraka u prah pretvore, nestaju zasvagda - nitko i ne vidi.
21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
Iščupan je kolčić njihova šatora, pogibaju skoro, mudrost ne spoznavši.'
