Jobs 4
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
To naah Teman acaeng Eliphaz mah,
2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
lok kang thuih o nahaeloe, na thaima doeh om tih, toe mi maw lokthui ai ah om thai tih?
3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
Khenah, kami paroeai na thuitaek boeh, thacak ai kaminawk ih ban to tha na caksak boeh.
4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
Amtimh kami to na lok hoiah na patawnh moe, thacak khokkhu to tha na caksak boeh.
5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
Toe vaihi loe na nuiah raihaih phak moe, palung na boeng sut boeh; ang boh moe, raihaih na tongh boeh.
6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Hae loe sithaw na zithaih, na oephaih hoi toenghaih loklam ah na ai maw oh?
7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
Zaehaih tawn ai kami loe amro vai maw? To tih ai boeh loe kawbaktih ahmuen ah maw katoeng kami amro vaih? Tito poek ah.
8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
Ka hnuk ih baktih toengah, kahoih ai hmuen sah kami, sethaih aanmu haeh kami ni, a sak ih baktih toengah aah.
9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
To baktih kaminawk loe Sithaw ih palungphuihaih hoiah amro o moe, Sithaw anghahhaih takhi hoiah duek o.
10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
Nihcae loe kasan kaipui ih lok baktih, kaipui baktiah hang o cadoeh, kaipui haa kangkhaek baktiah amro o.
11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Kaipui mitong loe caak han moi om ai pongah duek, a caanawk loe anghmaa angtaa o.
12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
Vaihi kai khaeah tamquta hoi lok ang thuih, thuih duem ih lok to ka thaih.
13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
Kaminawk loe iih o boih boeh, qum amang ah hnuksakhaih to ka poek naah,
14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
zithaih ka nuiah phak naah, ka huhnawk anghuenh khoek to tasoeh takuenhaih hoiah ka oh.
15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
Ka hmaa ah muithla caeh pongah; ka nganmui angthawk tahang;
16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
to muithla loe angdoet sut, krang loe kahoih ah amtueng ai, krang tahlip khue ni ka hnuk; to naah kamding rue, to pacoengah ka thaih ih lok maeto mah,
17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
kadueh thaih kami loe Sithaw pongah toeng kue maw? Kami loe anih sahkung pongah ciim kue maw?
18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
Khenah, Sithaw mah loe a tamnanawk maeto mataeng doeh oep ai; angmah ih vankaminawk mataeng doeh sakpazaehaih hnu nahaeloe,
19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
tangphrung long hoiah sak ih im ah kaom, karaa pongah amro han kazoi kue, maiphu hoiah sak ih kaminawk cae loe kawkruk maw sakpazaehaih hnu pae tih!
20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
Nihcae loe akhawnbang hoi duembang salakah amro o moe, mi mah doeh panoek ai ah dungzan khoek to anghmat o.
21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
Nihcae hoihhaih loe anghmat moe, nihcae loe palunghahaih tawn ai ah duek o na ai maw? tiah thuih.
