Jobs 4
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
Unya mitubag si Eliphaz nga Temanitanhon ug miingon,
2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
Kung adunay mosulay sa pagpakigsulti kanimo, maguol ka ba? Apan si kinsa man ang makapugong kaniya sa pagsulti?
3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
Tan-awa, daghan ang imong natudloan; gilig-on mo ang huyang nga mga kamot.
4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
Ang imong mga pulong nagaagak niadtong nagakatumba, gibaskog mo ang mahuyang nga mga tuhod.
5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
Apan karon ang kasakitan midangat kanimo, ug naluya ka; mitandog kini kanimo, ug nasamok ka.
6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Dili ba ang imong kahadlok sa Dios mao ang imong gisandigan? Dili ba ang pagkamatul-id sa imong mga dalan mao ang imong gilaoman?
7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
Hunahunaa kini, nagpakiluoy ako kanimo: kinsa ba ang nawagtang nga walay sala? O kanus-a ba gilaglag ang matarong nga tawo?
8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
Sumala sa akong namatikdan, kadtong magdaro ug kasaypanan ug magpugas sa kasamok susama usab ang anihon.
9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
Pinaagi sa gininhawa sa Dios nalaglag sila; pinaagi sa pag-ulbo sa iyang kasuko nangaut-ut sila.
10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
Ang pagngulob sa liyon, ang tingog sa mabangis nga liyon, ang bangkil sa mga gagmay nga liyon— nangapudpod.
11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Ang tigulang nga liyon mamatay sa kakulangon sa tukbonon; ang mga anak sa baye nga liyon nagkatibulaag bisan asa.
12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
Karon ang usa ka butang gisugilon kanako sa tago ug ang akong igdulongog nakadawat sa hunghong mahitungod niini.
13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
Unya miabot ang mga panumdoman gikan sa mga panan-awon sa kagabhion, sa dihang nahinanok ang katawhan.
14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
Panahon kadto sa kagabhion sa dihang midangat kanako ang kakulba ug pagpangurog ug nakapauyog sa tanan kong kabukogan.
15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
Unya ang espiritu milabay sa akong atubangan ug nanindog ang balahibo sa akong kalawasan.
16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
Nagpabilin nga mibarog ang espiritu, apan wala ako makakita sa panagway niini. Dihay anino nga anaa sa akong mga mata; adunay kahilom, ug nadungog ko ang tingog nga miingon,
17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
“Molabaw ba ang pagkamatarong sa usa ka tawo kay sa Dios? Molabaw ba ang pagkaputli sa usa ka tawo kay sa iyang Magbubuhat?
18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
Tan-awa, kung wala pa mosalig ang Dios sa iyang mga sulugoon; kung namasangil siya sa iyang mga anghel sa kahungog,
19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
unsa nalang kaha katinuod kini alang niadtong nagpuyo sa mga balay nga lapok, kansang patukoranan anaa sa abog, nga nadugmok lang dayon una pa sa mga anay?
20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
Taliwala sa kabuntagon ug sa kagabhion gilaglag sila; mangawagtang sila sa walay kataposan nga walay makabantay kanila.
21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
Dili ba ang hikot sa ilang tolda pang-ibton diha kanila? Mangamatay sila; mangamatay sila nga walay kaalam.
