Jobs 39

1 Steingeiti, veit du når ho kidar? Vaktar du riderne åt hindi?

Kjenner du tiden når stengjetene føder, og gir du akt på hindenes veer?

2 Tel måna’rne dei gjeng med unge, og kjenner du deira fødetid?

Teller du månedene til de skal bære, og vet du tiden når de føder?

3 Dei bøygjer seg, fø’r sine ungar, so er det slutt med deira rider.

De bøier sig, føder sine unger og blir fri for sine smerter.

4 På marki kidi veks seg store, spring burt og kjem’kje att til deim.

Deres unger blir kraftige og vokser op ute på marken; de løper bort og kommer ikke tilbake til dem.

5 Kven let villasnet renna fritt, tok bandet av det skjerre dyr,

Hvem har gitt villeslet dets frihet, hvem løste dets bånd,

6 som eg gav øydemark til heim, den salte steppa til ein bustad?

det som jeg gav ørkenen til hus og saltmoen til bolig?

7 Det lær åt byen med sitt ståk, slepp høyra skjenn frå drivaren.

Det ler av byens ståk og styr; driverens skjenn slipper det å høre.

8 Det finn seg beite millom fjell, og leitar upp kvart grøne strå.

Hvad det leter op på fjellene, er dets beite, og det søker efter hvert grønt strå.

9 Skal tru villuksen vil deg tena, og natta yver ved di krubba?

Har vel villoksen lyst til å tjene dig? Vil den bli natten over ved din krybbe?

10 Kann du til fori honom tøyma, horvar han dalar etter deg?

Kan du binde villoksen med rep til furen? Vil den harve dalene efter dig?

11 Lit du på honom for hans styrke? Og yverlet du han ditt arbeid?

Kan du stole på den, fordi dens kraft er så stor, og kan du overlate den ditt arbeid?

12 Trur du han til å føra grøda heim og draga henne inn i løda?

Kan du lite på at den fører din grøde hjem, og at den samler den til din treskeplass?

13 Struss-hoa flaksar kåt med vengen, men viser fjør og veng morskjærleik?

Strutsen flakser lystig med vingene; men viser dens vinger og fjær moderkjærlighet?

14 Nei, ho legg sine egg på jordi, og let so sanden verma deim;

Nei, den overlater sine egg til jorden og lar dem opvarmes i sanden,

15 ho gløymer at ein fot kann treda og villdyr trakka deim i kras.

og den glemmer at en fot kan klemme dem itu, og markens ville dyr trå dem i stykker.

16 Hardt fer ho åt med sine ungar, som var dei ikkje hennar eigne; for fåfengt stræv ho ikkje ræddast.

Den er hård mot sine unger, som om de ikke var dens egne; den er ikke redd for at dens møie skal være spilt.

17 For Gud let henne gløyma visdom, han ei tiletla henne vit.

For Gud nektet den visdom og gav den ingen forstand.

18 Men når ho baskar seg i veg, ho lær åt både hest og mann.

Men når den flakser i været, ler den av hesten og dens rytter.

19 Skal tru um du gjev hesten kraft og klæder halsen hans med mån?

Gir du hesten styrke? Klær du dens hals med bevrende man?

20 Let du han som grashoppen springa alt med han frøser skræmeleg.

Lar du den springe som gresshoppen? Dens stolte fnysen er forferdelig.

21 Glad i si kraft han marki skrapar og fer so fram mot væpna flokk.

Den skraper i jorden og gleder sig ved sin kraft; så farer den frem mot væbnede skarer.

22 Han urædd er og lær åt rædsla, for sverdet ei han vender um,

Den ler av frykten og forferdes ikke, og den vender ikke om for sverd.

23 det skranglar pilhus yver honom, det blenkjer spjot til styng og skot.

Over den klirrer koggeret, blinkende spyd og lanse.

24 Med ståk og bråk han slukar jordi, ustyrleg når stridsluren gjeng.

Med styr og ståk river den jorden op, og den lar sig ikke stagge når krigsluren lyder.

25 Han kneggjar: «Hui!» når luren læt, han verar striden langan leid, med skrik frå hovdingar og herrop!

Hver gang luren lyder, sier den: Hui! Og langt borte værer den striden, høvedsmenns tordenrøst og hærskrik.

26 Flyg hauken upp ved ditt forstand og spilar vengjerne mot sud?

Skyldes det din forstand at høken svinger sig op og breder ut sine vinger mot Syden?

27 Stig ørnen høgt av di du byd, og byggjer reiret sitt i høgdi?

Er det på ditt bud at ørnen flyver så høit, og at den bygger sitt rede oppe i høiden?

28 Han bur på berg og held seg der, på kvasse tind og høge nut.

Den bor på berget og har nattely der, på tind og nut.

29 Derfrå han spæjar etter mat, hans augo yver viddi skodar.

Derfra speider den efter føde; langt bort skuer dens øine.

30 Hans ungar gløypar i seg blod; der det finst lik, der er han og.»

Dens unger drikker blod, og hvor der er lik, der er den.