Jobs 37
1 For dette bivrar hjarta mitt og lyfter seg frå staden sin.
“Yei ma mʼakoma bɔ paripari na ɛbɔ denden pa ara.
2 Å, høyr på harmen i hans røyst, den dun som dundrar or hans munn!
Tie! Tie ne nne mmobom, ne hooyɛ a ɛfiri nʼanom reba.
3 Det fer burt under himmelkvelv, men elden skin til heimsens endar.
Ɔgyaa nʼanyinam mu wɔ ɔsoro ase nyinaa na ɔma ɛkɔduru asase ano.
4 So burar røysti etterpå, han torar med sitt stolte mod, og ljoni held han ikkje att når røysti si han ljoma let.
Ɛno akyi na ne mmobom no ba; ɔde nne kɛseɛ bobom. Sɛ ɔkasa a, biribiara nsianka no.
5 Gud torar underfullt med røysti, gjer storverk som me ei kann skyna.
Onyankopɔn nne bobom ma no yɛ nwanwa; ɔyɛ nneɛma akɛseɛ a ɛboro yɛn adwene so.
6 Han snøen byd: «Fall ned til jord!» Til regnet og, sitt sterke silregn.
Ɔka kyerɛ sukyerɛmma sɛ, ‘Tɔ gu asase so,’ ne osutɔ nso sɛ, ‘Yɛ osutɔ kɛseɛ.’
7 Han stengjer av for mannehand, so all hans skapning læra må.
Sɛdeɛ nnipa a wabɔ wɔn nyinaa bɛhunu nʼadwuma enti, ɔma obiara gyae nʼadwuma.
8 Villdyri gjeng til sine hi og kvilar på sin legestad.
Wiram mmoa kɔtetɛ; wɔkɔhyehyɛ wɔn abɔn mu.
9 Or inste kammer kjem det storm, og kulde ut av vindarne.
Ahum tu firi ne pia mu, na awɔ nso firi mframa a ɛrebɔ mu.
10 Utav Guds ande gustar frost, dei vide vatni kjem i tvang.
Onyankopɔn ahome de nsukyeneeɛ ba, na nsuo hahanaa no kyene.
11 Han lastar skyi og med væta og breider sine elding-skyer,
Ɔde fɔnwuni hyɛ omununkum ma; na ɔtwa nʼanyinam fa mu.
12 og hit og dit dei hastar fram, og skifter leid som han det vil og set i verk det som han byd, utyver vide jordheims-kringen;
Ɔhyɛ ma wɔkyinkyini fa asase so nyinaa so hyia yɛ deɛ ɔkyerɛ sɛ wɔnyɛ biara.
13 anten til ris, når jordi treng det, ell’ og med nåde lyt dei råka.
Ɔde omununkum ba de bɛtwe nnipa aso, anaasɛ ɔma ɛtɔ gu asase so de kyerɛ nʼadɔeɛ.
14 Job, lyd på dette, statt no still, gjev gaum på undri Gud hev gjort!
“Tie yei, Hiob; gyae na dwene Onyankopɔn anwanwadeɛ ho.
15 Veit du når Gud deim segjer fyre, og let sitt ljos or skyi skina?
Wonim sɛdeɛ Onyankopɔn danedane omununkum, na ɔma anyinam tete firi mu?
16 Veit du vel korleis skyi sviv, um underi åt den Allvise?
Wonim sɛdeɛ omununkum sensɛn ewiem, deɛ ɔyɛ nyansaboakwa no anwanwadeɛ?
17 Du som i heite klæde styn, når jordi brenn i sunnanvind?
Mo a mote fifire wɔ mo ntadeɛ mu ɛberɛ a anafoɔ mframa ma asase no yɛ dinn no,
18 Gjer du med honom himmelkvelven, som er so fast som støypte spegel?
wobɛtumi aboa no ama watrɛ ewiem, a ɛyɛ dene sɛ kɔbere mfrafraeɛ ahwehwɛ?
19 Lær oss, kva me skal segja honom! Me tegja lyt for berre myrker.
“Kyerɛ yɛn deɛ ɛsɛ sɛ yɛka kyerɛ no; yɛrentumi nka yɛn asɛm, ɛsiane sɛ yɛnnim enti.
20 Skal han få melding at eg talar? Vil nokon ynskja seg å tynast?
Ɛsɛ sɛ wɔbɔ Onyankopɔn nkaeɛ sɛ mepɛ sɛ me ne no kasa anaa? Onipa bi wɔ hɔ a ɔbɛpɛ sɛ wɔbɛmene no anaa?
21 No kann ein ikkje ljoset sjå, um enn det klårt på himmeln skin, men vinden sopar skyi burt.
Obiara rentumi nhwɛ owia, sɛdeɛ ɛhyerɛn wɔ ewiem ɛberɛ a mframa abɔ ama ewiem ateɛ.
22 Langt nordanfrå kjem gullet hit, ein fælsleg glans ligg yver Gud.
Ɔfiri atifi fam ba wɔ animuonyam sononko mu; Onyankopɔn ba wɔ surokronkron tumi mu.
23 Til Allvald kann me ikkje nå, til han som er so stor i magt; men rett og rettferd ei han krenkjer.
Yɛnhunu Otumfoɔ deɛ, nanso ne tumi yɛ kɛseɛ; nʼatɛntenenee ne teneneeyɛ kɛseɛ akyi mpo ɔnyɛ nhyɛsoɔ.
24 Difor ber folket age for han, han ansar ingen sjølvklok mann.»
Ɛno enti nnipa de anidie ma no, na ɔmmu akoma mu anyansafoɔ biara.”
