Jobs 36
1 Og Elihu heldt fram og sagde:
Addens quoque Eliu, hæc locutus est:
2 «Vent litt og lat meg tala til deg! For endå hev eg ord for Gud;
Sustine me paululum, et indicabo tibi: adhuc enim habeo quod pro Deo loquar.
3 eg hentar kunnskap langan leid, skal hjelpa skaparen til rett.
Repetam scientiam meam a principio, et operatorem meum probabo iustum.
4 For visst, mitt ord skal ikkje ljuga; framfor deg stend ein full-lærd mann.
Vere enim absque mendacio sermones mei, et perfecta scientia probabitur tibi.
5 Sjå, Gud er sterk, men vander ingen, han som er veldug i forstandskraft.
Deus potentes non abiicit, cum et ipse sit potens.
6 Han let’kje gudlaus mann få liva; men armingarne gjev han rett.
Sed non salvat impios, et iudicium pauperibus tribuit.
7 Han snur’kje augo frå rettvise; hjå kongar på sin konungsstol han let deim ævleg sitja høgt.
Non auferet a iusto oculos suos, et reges in solio collocat in perpetuum, et illi eriguntur.
8 Um dei i lekkjor bundne vart og i ulukkesnaror fanga,
Et si fuerint in catenis, et vinciantur funibus paupertatis.
9 so synar han deim deira ferd og brot - at dei ovmoda seg -
Indicabit eis opera eorum, et scelera eorum, quia violenti fuerunt.
10 til refsing opnar øyro deira og byd deim venda um frå syndi.
Revelabit quoque aurem eorum, ut corripiat: et loquetur, ut revertantur ab iniquitate.
11 Um dei då høyrer vil og lyda, so liver dei sitt liv i lukka og sine år i herlegdom;
Si audierint et observaverint, complebunt dies suos in bono, et annos suos in gloria:
12 um ikkje, fær dei styng av spjotet, og i sin dårskap andast dei.
Si autem non audierint, transibunt per gladium, et consumentur in stultitia.
13 Men vreiden trivst i vonde hjarto; dei bed’kje, um dei bundne vert;
Simulatores et callidi provocant iram Dei, neque clamabunt cum vincti fuerint.
14 i ungdomstidi skal dei døy, forgangast som utukt-sveinar.
Morietur in tempestate anima eorum, et vita eorum inter effeminatos.
15 Han frelser arming ved hans naud, opnar hans øyro gjenom trengsla.
Eripiet de angustia sua pauperem, et revelabit in tribulatione aurem eius.
16 Deg og han lokkar ut or trengsla, fritt fær du det og ikkje trongt, ditt bord er fullt av feite retter.
Igitur salvabit te de ore angusto latissime, et non habente fundamentum subter se: requies autem mensæ tuæ erit plena pinguedine.
17 Men fær du straff som syndug mann, i fall hans domsord held deg fast.
Causa tua quasi impii iudicata est, causam iudiciumque recipies.
18 Lat ikkje tukti avla vreide, den tunge bot deg leida vilt!
Non te ergo superet ira, ut aliquem opprimas: nec multitudo donorum inclinet te.
19 Kann klaga hjelpa deg or naud, kor mykje enn du stræva vil?
Depone magnitudinem tuam absque tribulatione, et omnes robustos fortitudine.
20 Du må’kje lengta etter natti då folk vert rykte frå sin stad!
Ne protrahas noctem, ut ascendant populi pro eis.
21 Gjev agt, so ei til synd du vender, for det du heller vil enn lida.
Cave ne declines ad iniquitatem: hanc enim cœpisti sequi post miseriam.
22 Sjå, Gud er upphøgd i sitt velde; kven er ein lærar slik som han?
Ecce, Deus excelsus in fortitudine sua, et nullus ei similis in legislatoribus.
23 Kven hev vel vegen lagt for honom? Kven sagde vel: «Du hev urett gjort?»
Quis poterit scrutari vias eius? aut quis potest ei dicere: Operatus es iniquitatem?
24 Hugs på å prisa høgt hans verk, som menneski hev sunge um!
Memento quod ignores opus eius, de quo cecinerunt viri.
25 Kvart menneskje med lyst det ser, mann-ætti ser det langan leid.
Omnes homines vident eum, unusquisque intuetur procul.
26 Upphøgd, uskynande er Gud, hans liveår kann ingen telja,
Ecce, Deus magnus vincens scientiam nostram: numerus annorum eius inæstimabilis.
27 for han dreg vatsdroparne, so det vert regn av skodde-eim.
Qui aufert stillas pluviæ, et effundit imbres ad instar gurgitum.
28 Og ifrå skyerne det fløymer og dryp ned yver mange folk.
Qui de nubibus fluunt, quæ prætexunt cuncta desuper.
29 Kven skynar vel skyhoparne og torebraket frå hans hytta?
Si voluerit extendere nubes quasi tentorium suum,
30 Han breider ljoset sitt ikring seg og let det hylja havsens røter.
Et fulgurare lumine suo desuper, cardines quoque maris operiet.
31 Soleis han dømer folkeslag og skiftar brød i ovmengd ut.
Per hæc enim iudicat populos, et dat escas multis mortalibus.
32 Han sveiper henderne i ljos og sender det mot fienden.
In manibus abscondit lucem, et præcepit ei ut rursus adveniat.
33 Hans tora meldar um hans koma, ja, feet varslar når han kjem.
Annunciat de ea amico suo, quod possessio eius sit, et ad eam possit ascendere.
