Jobs 34
1 Og Elihu tok til ords og sagde:
Afei Elihu kae se,
2 «Vismenner, høyr på ordi mine! Kunnige folk, lyd no på meg!
“Mo anyansafo, muntie me nsɛm; mo nimdefo monyɛ aso mma me.
3 For ordi prøver ein med øyro, som ein med gomen maten smakar.
Efisɛ aso sɔ nsɛm hwɛ sɛnea tɛkrɛma ka aduan hwɛ no.
4 So lat oss no det rette velja og saman finna ut det gode!
Momma yɛnsese, nhu nea eye ma yɛn. Momma yɛn nyinaa mmɔ mu nsua nea eye.
5 For Job hev sagt: «Eg skuldfri er; min rett hev Gud ifrå meg teke;
“Hiob ka se, ‘Me ho nni asɛm, nanso Onyankopɔn abu me ntɛnkyew.
6 tråss i min rett, stend eg som ljugar, uskuldig fekk eg ulivssår.»
Ɛwɔ mu sɛ mʼasɛm da kwan mu, nanso wobu me ɔtorofo; ɛwɔ mu sɛ menyɛɛ bɔne biara, nanso ne bɛmma no ama me apirakuru a enwu da.’
7 Finst det vel nokon mann som Job? som gløyper hædings ord som vatn,
Onipa bɛn na ɔte sɛ Hiob a ɔnom animtiaabu sɛ nsu?
8 som held med illgjerdsmenner lag, hev umgang med gudlause folk?
Ɔne amumɔyɛfo nantew; na ɔne atirimɔdenfo nso bɔ.
9 For han hev sagt: «Kva gagnar det ein mann å vera ven med Gud?»
Efisɛ ɔka se, ‘Sɛ onipa bɔ mmɔden sɛ ɔbɛsɔ Onyankopɔn ani a onnya so mfaso biara.’
10 Difor, de menn med vit, høyr meg! D’er langt frå Gud å vera gudlaus, frå Allvalds-Gud å gjera urett.
“Enti mo mmarima a mowɔ ntease muntie me. Ɛmpare Onyankopɔn sɛ ɔbɛyɛ bɔne, sɛ Otumfo no bɛyɛ mfomso.
11 Han løner mannen for hans gjerd, fer med han etter all hans ferd.
Nnipa nneyɛe so na ɔhwɛ tua wɔn ka; nea ɛfata ne nneyɛe na ɔma ɛba ne so.
12 Nei, urettferdig er’kje Gud, og Allvald krenkjer ikkje retten.
Ɛmfata sɛ wɔde mfomso susuw Onyankopɔn, na ɛmfata sɛ wɔde ntɛnkyew susuw Otumfo.
13 Kven let vel honom styra jordi? Og kven hev grunna jordheims-kringen?
Hena na ɔde no sii asase so? Hena na ɔde wiase nyinaa hyɛɛ ne nsa?
14 Um han på seg åleine tenkte og drog sin ande til seg att,
Sɛ ɛyɛɛ ne pɛ na oyii ne Honhom ne nʼahome a,
15 då gjekk alt livande til grunns, og menneskja vart atter mold.
anka adesamma nyinaa bɛbɔ mu ayera, na onipa bɛsan akɔ mfutuma mu.
16 Um du er klok, so høyr på dette, og lyd på ljoden av mitt ord!
“Sɛ mowɔ nhumu a, muntie eyi; muntie nea meka.
17 Kann ein som hatar retten, styra? Fordømer du den allrettvise?
So obi a okyi atɛntrenee betumi adi nnipa so? Mubetumi abu Ɔtreneeni kɛse no fɔ ana?
18 Kann ein til kongen segja: «Niding!» Og til dei megtige: «Du brotsmann?»
Ɛnyɛ Ɔno na ɔka kyerɛ ahemfo se, ‘Mo so nni mfaso,’ na ɔka kyerɛɛ atitiriw se, ‘Moyɛ atirimɔdenfo,’
19 Til han som ei gjer skil på fyrstar, og ikkje vyrder rik mot fatig. Av di hans hand hev skapt deim alle?
nea ɔnhwɛ mmapɔmma anim na onyiyi adefo ne ahiafo mu, efisɛ wɔn nyinaa yɛ ne nsa ano adwuma.
20 Dei andast brått og midt um natti, eit folk avjagast og kverv burt, stormenn forgjengst i hjelpeløysa.
Wowuwu mmere tiaa bi mu, wɔ anadwo dasu mu; nnipa no ho wosow na wɔsen kɔ; ahoɔdenfo totɔ a emfi nipa.
21 Hans augo ser til mannsens ferd, han skodar kvart eit stig han tek;
“Nʼani hwɛ nnipa akwan; na ohu wɔn anammɔntu biara.
22 det finst’kje skugge eller myrker der illgjerdsmenn kann løyna seg.
Baabiara nni hɔ a aduru sum, sum kabii, a amumɔyɛfo betumi ahintaw.
23 Han tarv’kje lenge sjå på mannen fyrr han lyt møta Gud til doms.
Ɛho nhia Onyankopɔn sɛ ɔbɛhwehwɛ nnipa mu bio, a enti ɛsɛ sɛ wɔba nʼanim begye atemmu.
24 Han utan forhøyr storfolk krasar og andre set i deira stad.
Ɔbobɔ abirɛmpɔn gu a ɔnyɛ nhwehwɛmu biara, na ɔde afoforo sisi wɔn anan mu.
25 Han kjennar heile deira verk og gjev um natti deim til tyning.
Efisɛ ohu wɔn nneyɛe, otu wɔn gu anadwo na wɔdwerɛw wɔn.
26 Han tuktar deim som illgjerdsmenner, ein stad der alle kann det sjå,
Otua wɔn amumɔyɛsɛm so ka wɔ faako a obiara betumi ahu wɔn,
27 dei som hev vike burt frå han og ikkje hev hans vegar fylgt -
efisɛ wɔman fii nʼakyi kɔe na wɔampɛ nʼakwan biara anhwɛ.
28 so han kann høyra armods klaga og jammerskrik frå undertrykte.
Wɔmaa ahiafo sufrɛ duu nʼanim na ɛma ɔtee mmɔborɔni su.
29 Fær han det stilt, kven vil fordøma? Løyner han seg - kven kann då sjå han? - for folkemugen og for mannen,
Nanso sɛ ɔyɛ komm a, hena na obetumi abu no fɔ? Sɛ ɔde nʼanim hintaw nso a, hena na obehu no? Nanso odi onipa ne ɔman so pɛpɛɛpɛ,
30 so ikkje gudlaus mann skal råda og vera snaror yver folket.
ɔmma onipa a onnim Nyame nni hene, sɛnea ɔrensum nnipa no mfiri.
31 For segjer ein vel so til Gud: «Ovmodigt hev eg bore meg; eg vil ikkje lenger vera vond.
“Sɛ ɛba sɛ onipa ka kyerɛ Onyankopɔn se, ‘Mayɛ bɔne na merenyɛ bɔne bio.
32 Vis du meg det eg ikkje ser! hev eg gjort synd, vil eg snu um?»
Kyerɛ me na minhu; na sɛ mayɛ bɔne a, merenyɛ saa bio.’
33 Skal han då straffa som du tykkjer? D’er du som er den misnøgde; so lyt du velja, ikkje eg; og du fær segja det du veit.
So ɛsɛ sɛ Onyankopɔn gyina nea woka so tua wo ka, wɔ bere a woayɛ sɛ worennu wo ho ana? Ɛsɛ sɛ wusi gyinae, ɛnyɛ me; enti ka nea wunim kyerɛ me.
34 Dei kloke folk vil segja til meg, og kvar ein vismann som meg høyrer:
“Nnipa a wɔwɔ ntease pae mu ka, nimdefo a wotie me ka kyerɛ me se,
35 «Job talar ikkje med forstand hans ord er utan ettertanke.»
‘Hiob nkasa nimdeɛ kwan so; aba biara nni ne kasa mu.’
36 Gjev Job må allstødt verta prøvd for sine svar på nidings vis!
Ao, sɛ wɔsɔɔ Hiob hwɛ kɔɔ akyiri a anka eye, efisɛ oyiyii nsɛm ano sɛ omumɔyɛfo!
37 For han legg brotsverk til si synd og ber seg vyrdlaust millom oss, og talar mange ord mot Gud.»
Ɔde atuatew ka ne bɔne ho; ɔde ahantan bɔ ne nsam gu yɛn so na ɔma ne nsɛm a ɔka tia Onyankopɔn no dɔɔso.”
