Jobs 32
1 Dei tri mennerne svara ikkje Job meir, av di han heldt seg sjølv for rettferdig.
Kaj tiuj tri viroj ĉesis respondi al Ijob, ĉar li opiniis sin prava.
2 Men då loga harmen upp hjå Elihu, son åt Barak’el, buziten, av Rams-ætti. Han vart harm på Job, av di han heldt seg sjølv rettferdigare enn Gud.
Tiam ekflamis la kolero de Elihu, filo de Baraĥel, Buzano, el la familio de Ram. Kontraŭ Ijob ekflamis lia kolero pro tio, ke li opiniis sin pli prava ol Dio;
3 Han harmast og på dei tri venerne, av di dei ikkje kunde finna noko svar, og endå dømde Job skuldig.
kaj kontraŭ liaj tri amikoj ekflamis lia kolero pro tio, ke ili ne trovis respondon kaj akuzis Ijobon.
4 For Elihu hadde venta med å tala til Job, av di dei andre var eldre enn han;
Elihu atendis, dum ili parolis kun Ijob, ĉar ili estis pli aĝaj ol li.
5 men då Elihu såg at dei tri mennerne ikkje hadde noko å svara, vart han brennande harm.
Sed kiam Elihu vidis, ke ne troviĝas respondo en la buŝo de la tri viroj, ekflamis lia kolero.
6 Og Elihu, son åt Barak’el, buziten, tok til ords og sagde: «Ung er eg etter år å rekna; de derimot er gamle menn. Difor eg blygdest og var rædd å segja til dykk det eg veit.
Kaj ekparolis Elihu, filo de Baraĥel, la Buzano, kaj diris: Mi estas juna, kaj vi estas maljunuloj; Tial mi hezitis kaj timis eldiri al vi mian opinion.
7 Eg tenkte: «Åri tala lyt og alderen forkynna visdom.»
Mi pensis: La aĝo parolu, Kaj la jarmulto montru saĝon.
8 Nei, ånd lyt til hjå menneski; og Allvalds ande gjev deim vit.
Sed la spirito en la homoj kaj la spiro de la Plejpotenculo Donas al ili prudenton.
9 Dei gamle er’kje alltid vise, kvithærde veit’kje stødt det rette.
Ne la grandaj estas la plej prudentaj, Kaj ne la maljunuloj sole scias juĝi,
10 Difor eg segjer: Høyr på meg; eg vil og segja det eg veit.
Tial mi diras: Aŭskultu min; Mi ankaŭ eldiros mian opinion.
11 Eg venta hev på dykkar ord og lydde vel på dykkar lærdom, alt med de leita etter ord.
Jen mi atendis viajn vortojn, Mi atentis vian kompetentecon, Ĝis vi trovos la ĝustan parolon.
12 Og eg gav nøgje agt på dykk, men ingen sagde Job imot, ingen av dykk gav honom svar.
Sed atentante vin, mi vidis, Ke neniu el vi donas al Ijob moralinstruon, Respondante al liaj paroloj.
13 Seg ikkje: «Visdom der me fann; Gud slå han ned, folk kann det ikkje.»
Ne diru: Ni trovis la saĝon. Dio instruu lin, ne homo.
14 Han hev’kje tala imot meg, og ei med dykkar ord eg svarar.
Li ne direktis al mi siajn vortojn, Kaj per viaj diroj mi ne respondos al li.
15 Dei er forstøkte, svarar ikkje, dei vantar ord å føra fram.
Ili perdis la kuraĝon, ili ne plu respondis; Mankas al ili vortoj.
16 Treng eg vel venta når dei tegjer og stend der reint forutan svar?
Mi atendis, ĝis ili ĉesos paroli; Sed ĉar ili haltis kaj ne plu respondis,
17 Eg vil og svara, eg for meg, eg vil og segja det eg veit.
Tial ankaŭ mi de mia flanko respondos, Mi ankaŭ eldiros mian opinion.
18 For eg er full av ord til svars; i bringa sprengjer åndi på.
Ĉar mi estas plena de vortoj; La spirito de mia interno min premas.
19 Mitt indre er som innstengd vin, lik nye vinhit vil det sprengjast.
Mia interno estas kiel vino ŝtopfermita, Kiu krevigas novan felsakon.
20 Eg tala vil so eg fær luft, vil opna lipporne og svara.
Mi ekparolos, kaj tiam fariĝos al mi pli facile; Mi malfermos mian buŝon, kaj mi respondos.
21 Eg ikkje tek parti for nokon og smeikjer ei for nokor mann;
Mi ne atentos la vizaĝon de persono, Kaj mi ne flatos al homo;
22 å smeikja kann eg ikkje med; min skapar elles burt meg reiv.
Ĉar mi ne povoscias flati; Aliokaze pereigu min mia Kreinto.
