Jobs 31

1 Med augo hev eg gjort ei pakt; eg skal’kje skygna etter møy.

“Me ne mʼani yɛɛ apam sɛ meremfiri akɔnnɔ mu nhwɛ ababaawa.

2 Kva gav meg elles Gud der uppe? Kva arv gav Allvald frå det høge?

Ɛdeɛn ne onipa kyɛfa a ɛfiri ɔsoro Onyankopɔn nkyɛn? Ɛdeɛn ne nʼagyapadeɛ a ɛfiri ɔsoro Otumfoɔ no nkyɛn?

3 Kjem ikkje udådsmann i naud? Og illgjersmenn i ulukka?

Ɛnyɛ ɔsɛeɛ mma amumuyɛfoɔ? Ɛnyɛ asiane mma wɔn a wɔyɛ bɔne?

4 Ser ikkje han på mine vegar? Tel ikkje han kvart stig eg gjeng?

Ɔnhunu mʼakwan na ɔnkan anammɔn biara a metuo anaa?

5 Dersom eg fram med fals hev fare, og foten sprunge etter svik

“Sɛ manante wɔ nkontompo mu anaasɛ matu mmirika adi nnaadaasɛm akyi a,

6 - Gud vege meg på rettferds vegt, so han kann sjå eg skuldlaus er! -

ma Onyankopɔn nkari me wɔ nsania papa so na ɔbɛhunu sɛ me ho nni asɛm.

7 Veik mine stig frå vegen av, hev hjarta etter augo gjenge, var det ein flekk på mine hender,

Sɛ mʼanammɔntuo afom ɛkwan, sɛ mʼakoma adi mʼani akyi, anaasɛ me nsa ho agu fi a

8 so gjev ein annan et mitt såd, og riv mi planting upp med rot!

ɛnneɛ ma afoforɔ nni deɛ madua, na ma wɔntutu me mfudeɛ ngu.

9 Let eg min hug av kvinna dåra, sneik eg til grannens dør meg fram,

“Sɛ ɔbaa bi atɔ mʼakoma so, anaasɛ matɛ me yɔnko bi ɛpono akyi a,

10 so lat mitt viv åt andre mala, og andre yver ho seg bøygje!

ɛnneɛ, me yere nyam ɔbarima foforɔ aduane, na mmarima afoforɔ ne no nna.

11 For dette er ei skjemdarferd, eit brot som dom og straff fortener,

Ɛfiri sɛ, anka ɛno na ɛbɛyɛ aniwusɛm ne bɔne a ɛsɛ sɛ wɔtwe aso wɔ so.

12 ein eld som eta vil til avgrunns og øydeleggja all mi eiga.

Ɛyɛ ogya a ɛhye kɔduru ɔsɛeɛ mu na ɛbɛtumi atutu mʼagyapadeɛ nyinaa ase.

13 Vanvyrd’ eg retten åt min træl og trælkvinna i trætta med deim?

“Sɛ mabu mʼasomfoɔ mmarima ne mmaa ntɛnkyea ɛberɛ a wɔ ne me nyaa asɛm,

14 - Kva gjord’ eg då, når Gud reis upp? Kva svara eg, når han meg klaga?

na sɛ Onyankopɔn de si mʼanim a, ɛdeɛn na mɛyɛ? Sɛ wɔfrɛ me akontabuo a, mmuaeɛ bɛn na mɛma?

15 Dei er som meg i morsliv skapte; ein forma oss i moderfang -

Ɛnyɛ deɛ ɔbɔɔ me wɔ yafunu mu no na ɔbɔɔ wɔn? Ɛnyɛ onipa korɔ no na ɔbɔɔ yɛn nyinaa wɔ yɛn maamenom yafunu mu?

16 Um eg sagde nei når arming bad, og let enkja gråtande gå burt,

“Ohiani bi wɔ hɔ a ɔhia mmoa a mammoa no? Anaa mabu akunafoɔ bi abasa mu?

17 hev eg mitt brød åleine ete, so farlaus inkje fekk ein bit,

Mabɔ mʼaduane ho atirimuɔden a mamma nwisiaa bi?

18 - nei, far for han eg var frå yngdi, frå morsliv var eg hennar førar -

Dabi, ɛfiri me mmeranteberɛ mu, matete wɔn sɛdeɛ agya bɛyɛ, na me nkwa nna nyinaa mu, mahwɛ akunafoɔ.

19 Såg eg ein stakar utan klæde, ein fatig utan yverplagg,

Sɛ mahunu obi a ɔnni aduradeɛ na ɔrebrɛ, anaa ohiani bi a ɔnni atadeɛ,

20 og so hans lender ei meg signa, og ei mi saueull han vermde,

na sɛ wamfiri akoma mu anhyira me wɔ ɛberɛ a mede me nnwan ho nwi kaa no hye,

21 hev eg mot farlaus handi lyft, av di eg medhald fekk i retten:

sɛ mama me nsa so atia awisiaa bi, ɛsiane sɛ mewɔ tumi wɔ asɛnniiɛ enti a,

22 Let herdi mi or led då losna, og armen brotna frå sitt bein!

ɛnneɛ ma mʼabasa mpan mfiri mʼabatiri, ma ɛmmubu mfiri ne pɔ so.

23 For eg var ovleg rædd Guds straff, eg magtlaus stod framfor hans velde.

Mesuroo ɔsɛeɛ a ɛfiri Onyankopɔn nkyɛn, na nʼanimuonyam ho suro enti mantumi anyɛ saa nneɛma yi.

24 Um eg mi lit til gullet sette, og voni til det fine gull,

“Sɛ mede me werɛ ahyɛ sikakɔkɔɔ mu anaasɛ maka akyerɛ sikakɔkɔɔ amapa sɛ, ‘Wo na wobɔ me ho ban,’

25 Gledde eg meg ved auka rikdom, og alt eg vann meg med mi hand,

sɛ masɛpɛ me ho wɔ mʼahodeɛ bebrebe enti, ahodeɛ a me nsa aka yi,

26 såg eg på ljoset når det stråla, på månen der han skreid i glans,

sɛ mahwɛ owia a ɛhyerɛn anaa ɔsrane a ɛnam animuonyam mu,

27 vart hjarta mitt i løyndom dåra, so kyss på hand til deim eg sende,

ama aka mʼakoma a obiara nnim na me nsa yɛɛ wɔn atuu de anidie maa wɔn a,

28 so var det og straffande brot, då neitta eg min Gud der uppe.

ɛnneɛ na yeinom nso bɛyɛ bɔne a wɔbu ho atɛn, ɛfiri sɛ na manni Onyankopɔn a ɔte ɔsoro no nokorɛ.

29 Hev eg meg gledt ved uvens uferd, og jubla når han kom i skade,

“Mʼani nnyee wɔ me ɔtamfoɔ amanehunu ho anaa menseree no wɔ ɔhaw a aba ne so.

30 - men eg let ikkje munnen synda og banna honom ifrå livet -

Memmaa mʼano nyɛɛ bɔne sɛ mɛdome obi nkwa.

31 hev ei mitt husfolk stendigt sagt: «Kven gjekk vel svolten frå hans bord?»

Mʼasomfoɔ a wɔwɔ me fidua mu nkaa da sɛ, ‘Ɔma ɛkɔm de yɛn.’

32 - Eg let’kje framand natta ute; for ferdamann eg opna døri -

Ɔhɔhoɔ biara anna abɔntene so da, ɛfiri sɛ me ɛpono ano daa hɔ da biara maa akwantufoɔ,

33 hev eg som Adam dult mi synd, og løynt mi misgjerd i min barm,

Makata me bɔne so sɛdeɛ nnipa yɛ de mʼafɔdie ahyɛ mʼakoma mu?

34 di eg var rædd den store hop og ottast spott frå ættefrendar, so stilt eg heldt meg innum dører?

Suro a mesuro nnipadɔm ne ahohora a ɛfiri mmusua hɔ no enti meyɛɛ komm a mamfiri adi?

35 Å, vilde nokon høyra på meg! Sjå her er underskrifti mi, lat berre Allvald svara meg! Fekk eg den skrift min motpart skreiv,

(“Ao, sɛ anka mewɔ obi a ɔbɛtie me. Mede me din ahyɛ mʼanoyie ase, ma Otumfoɔ no mmua me; ma deɛ ɔbɔ me kwaadu no ntwerɛ ne soboɔbɔ.

36 den skulde eg på oksli bera og binda på meg som ein krans

Ampa ara, anka mede bɛhyɛ mʼabatiri, anka mede bɛhyɛ sɛ ahenkyɛ.

37 eg melde honom kvart mitt stig, og som ein hovding møta honom.

Anka mɛbu mʼanammɔntuo biara ho akonta akyerɛ no; anka mɛkɔ nʼanim sɛ ɔheneba.)

38 Dersom min åker klagar meg, og um plogforerne lyt gråta,

“Sɛ mʼasase team tia me na nisuo fɔ nʼakofie nyinaa,

39 åt eg hans grøda ubetalt, tok livet eg av eigarmannen:

sɛ madi so aba a mentuaa ka anaasɛ mabu ɛso apaafoɔ no abamu a,

40 Lat då for kveite klunger gro, og ugras der eg sådde bygg!» Her endar Jobs tale.

ma nkasɛɛ mfifiri nsi ayuo anan mu na wira mfu nsi atokoɔ anan mu.” Hiob nsɛm no asi.