Jobs 31

1 Med augo hev eg gjort ei pakt; eg skal’kje skygna etter møy.

“Naʻa ku fai ʻae fuakava mo hoku mata; pea ka kuo pehē, ko e hā te u siofia ai ha taʻahine?

2 Kva gav meg elles Gud der uppe? Kva arv gav Allvald frå det høge?

He ko e hā ʻae ʻinasi mei he ʻOtua ʻi ʻolunga? Pea mo e tufakanga mei he Māfimafi ʻi ʻolunga?

3 Kjem ikkje udådsmann i naud? Og illgjersmenn i ulukka?

‌ʻIkai ʻoku ʻi he kau angahala ʻae malaʻia? Mo e fakaʻauha foʻou ki he kau fai kovi?

4 Ser ikkje han på mine vegar? Tel ikkje han kvart stig eg gjeng?

‌ʻIkai ʻoku ne ʻiloʻi hoku ngaahi hala, pea lau ʻeku ngaahi laka kotoa pē?

5 Dersom eg fram med fals hev fare, og foten sprunge etter svik

“He kapau naʻaku ʻalu ʻi he loi, pea kapau teu veʻe vave ki he kākā;

6 - Gud vege meg på rettferds vegt, so han kann sjå eg skuldlaus er! -

Tuku ke fakamamafa au ʻi he meʻa fakatatau totonu, koeʻuhi ke ʻilo ʻe he ʻOtua ʻa ʻeku angatonu.

7 Veik mine stig frå vegen av, hev hjarta etter augo gjenge, var det ein flekk på mine hender,

He kapau naʻaku laka hē mei he hala, pea muimui hoku loto ki hoku mata, pe piki ha ʻuli ki hoku nima;

8 so gjev ein annan et mitt såd, og riv mi planting upp med rot!

Tuku ai ke u tūtuuʻi kae kai ʻe ha taha kehe; ʻio, ke taʻaki fuʻu hake ʻa hoku taʻu.

9 Let eg min hug av kvinna dåra, sneik eg til grannens dør meg fram,

“Kapau naʻe kākaaʻi ʻa hoku loto ʻe ha fefine, pe te u toitoi ʻi he matapā ʻo hoku kaungāʻapi;

10 so lat mitt viv åt andre mala, og andre yver ho seg bøygje!

Pea tuku ke momosi ʻa hoku uaifi mo ha taha, pea mapelu ki ai ha niʻihi kehe.

11 For dette er ei skjemdarferd, eit brot som dom og straff fortener,

He ko e hia matea ia, ʻio, ko e angahala ke tautea ʻe he kau fakamaau.

12 ein eld som eta vil til avgrunns og øydeleggja all mi eiga.

He ko e afi ia ʻoku ne kai ʻo aʻu ki he fakaʻauha, pea ʻe ʻosiʻosingamālie ai ʻeku koloa.

13 Vanvyrd’ eg retten åt min træl og trælkvinna i trætta med deim?

“Kapau naʻaku lumaʻi ʻae meʻa ʻa ʻeku tamaioʻeiki pe ko ʻeku kaunanga, ʻi he ʻena fai mo au.

14 - Kva gjord’ eg då, når Gud reis upp? Kva svara eg, når han meg klaga?

Ko e hā ai te u fai ʻoka tuʻu hake ʻae ʻOtua? Pea ʻoka ʻaʻahi ʻe ia, ko e hā te u tali ʻaki ia?

15 Dei er som meg i morsliv skapte; ein forma oss i moderfang -

He ʻikai naʻe ngaohi ia ʻe ia naʻa ne ngaohi au ʻi he manāva? Pea ʻikai naʻe fakatupu ʻakimaua ʻosi pe ʻi he manāva ʻe he tokotaha?

16 Um eg sagde nei når arming bad, og let enkja gråtande gå burt,

“Kapau ne u taʻofi ʻae masiva mei heʻenau holi, pe fai ke vaivai ʻae mata ʻoe fefine kuo mate hono husepāniti;

17 hev eg mitt brød åleine ete, so farlaus inkje fekk ein bit,

Pea kuo u kai vale haʻaku meʻa siʻi, ʻo ʻikai te ma kai ia mo e tamai mate;

18 - nei, far for han eg var frå yngdi, frå morsliv var eg hennar førar -

(He ʻoku talu ʻeku lahi hake mo ʻene ʻiate au, ʻo hangē ko haʻane tamai, pea talu ʻeku haʻu mei he manāva ʻo ʻeku faʻē mo ʻeku fakahinohino ia; )

19 Såg eg ein stakar utan klæde, ein fatig utan yverplagg,

Kapau kuo u mamata ki ha taha ʻoku mate koeʻuhi ko e telefua, pe ha masiva taʻehakofu;

20 og so hans lender ei meg signa, og ei mi saueull han vermde,

Kapau naʻe ʻikai tāpuaki au ʻe hono noʻotanga vala, pea ʻikai māfana ia ʻi he fulufulu ʻo ʻeku fanga sipi;

21 hev eg mot farlaus handi lyft, av di eg medhald fekk i retten:

Kapau kuo u hiki hoku nima ki he tamai mate, ʻi heʻeku ʻilo ʻoku ou mālohi ʻi he matapā:

22 Let herdi mi or led då losna, og armen brotna frå sitt bein!

‌ʻOfa ke homo hoku uma mei hoku hui fohe, pea fesiʻi hoku nima ʻi he hokotanga hui.

23 For eg var ovleg rædd Guds straff, eg magtlaus stod framfor hans velde.

He ko e fakaʻauha mei he ʻOtua ko e meʻa fakailifia kiate au, pea ko e meʻa ʻi heʻene ngeia naʻe ʻikai te u faʻa kātakiʻi.

24 Um eg mi lit til gullet sette, og voni til det fine gull,

“He kapau naʻaku ʻamanaki ki he koula, pe te u pehē ki he koula lelei, ‘Ko hoku falalaʻanga koe;’

25 Gledde eg meg ved auka rikdom, og alt eg vann meg med mi hand,

Kapau naʻaku fiefia ʻi he tupu ʻo lahi ʻeku koloa, pea koeʻuhi kuo maʻu lahi ʻe hoku nima;

26 såg eg på ljoset når det stråla, på månen der han skreid i glans,

Kapau naʻaku siofia ʻae laʻā ʻi heʻene ulo, pe ko e māhina ʻoku hāʻele ʻi he ngingila;

27 vart hjarta mitt i løyndom dåra, so kyss på hand til deim eg sende,

Pea kuo fasiaʻi fufū pe hoku loto, pe ʻuma hoku ngutu ki hoku nima:

28 so var det og straffande brot, då neitta eg min Gud der uppe.

Ko e angahala foki ia ke fakamaauʻi he ka ne pehē, ko ʻeku liʻaki ia ʻae ʻOtua ʻoku ʻi ʻolunga.

29 Hev eg meg gledt ved uvens uferd, og jubla når han kom i skade,

He kapau naʻaku fiefia ʻi he ʻauha ʻo ia naʻe fehiʻa kiate au, pe te u angahiki ki ai ʻoka moʻua ia ʻe he kovi:

30 - men eg let ikkje munnen synda og banna honom ifrå livet -

Ka naʻe ʻikai te u tuku ke angahala ai ʻa hoku ngutu, ʻi he fakaʻamu ke tō ha malaʻia ki hono laumālie.

31 hev ei mitt husfolk stendigt sagt: «Kven gjekk vel svolten frå hans bord?»

‌ʻIkai ʻoku faʻa pehē ʻe heʻeku kau nofoʻanga, Naʻe holi ʻe hai ki haʻane meʻakai pea ʻikai mākona ai?

32 - Eg let’kje framand natta ute; for ferdamann eg opna døri -

Naʻe ʻikai mohe ʻae muli ʻi he hala: ka ne u fakaava hoku matapā ke talia ʻae fononga.

33 hev eg som Adam dult mi synd, og løynt mi misgjerd i min barm,

He naʻaku fufū koā ʻeku angahala ʻo hangē ko ʻAtama, ʻo fakalilolilo ʻeku hia ʻi hoku fatafata?

34 di eg var rædd den store hop og ottast spott frå ættefrendar, so stilt eg heldt meg innum dører?

Pea te u manavahē ki he fuʻu tokolahi? Pe fakailifiaʻi au ʻe he manuki ʻae ngaahi fānau, ke u longo ai, ʻo taʻehū atu ʻi he matapā?

35 Å, vilde nokon høyra på meg! Sjå her er underskrifti mi, lat berre Allvald svara meg! Fekk eg den skrift min motpart skreiv,

Taumaiā kuo ʻi ai ha tokotaha ʻe fie fanongo kiate au! Vakai, ko hoku loto ke talia au ʻe he Māfimafi, pea ke fai ha tohi ʻe hoku fili.

36 den skulde eg på oksli bera og binda på meg som ein krans

Ko e moʻoni te u hili ia ki hoku uma, ʻo nonoʻo ia kiate au ʻo hangē ha pale.

37 eg melde honom kvart mitt stig, og som ein hovding møta honom.

Te u ʻaʻau atu kiate ia ʻae lau ʻo ʻeku ngaahi laka; te u ʻalu atu ʻo hangē ha ʻeiki ke ofi kiate ia.

38 Dersom min åker klagar meg, og um plogforerne lyt gråta,

He kapau kuo tangi ʻe hoku fonua kiate au, pe lāunga ʻa hono ngaahi keliʻanga;

39 åt eg hans grøda ubetalt, tok livet eg av eigarmannen:

Pea kapau kuo u kai taʻetotongi ʻa hono ngaahi fua, pe te u fakamamahiʻi ʻae laumālie ʻokinautolu naʻe tauhi ki ai:

40 Lat då for kveite klunger gro, og ugras der eg sådde bygg!» Her endar Jobs tale.

‌ʻOfa ke tupu ai ʻae talatalaʻāmoa ko e fetongi ʻoe uite, mo e ʻakau taʻeʻaonga ko e fetongi ʻoe paʻale.” Kuo ngata ʻae fakamatala ʻa Siope.