Jobs 31
1 Med augo hev eg gjort ei pakt; eg skal’kje skygna etter møy.
Paipi te ka mik neh ka saii dongah me tlam lae oila te ka yakming eh?
2 Kva gav meg elles Gud der uppe? Kva arv gav Allvald frå det høge?
A so lamkah Pathen khoyo neh hmuensang lamkah Tlungthang rho te menim?
3 Kjem ikkje udådsmann i naud? Og illgjersmenn i ulukka?
Boethae ham rhainah neh boethae aka saii ham yoethaenah moenih a?
4 Ser ikkje han på mine vegar? Tel ikkje han kvart stig eg gjeng?
Amah loh ka longpuei a hmuh tih ka khokan boeih he a tae moenih a?
5 Dersom eg fram med fals hev fare, og foten sprunge etter svik
A poeyoek taengah ka pongpa tih ka kho loh a hlangthai palat taengla a tawn uh atah,
6 - Gud vege meg på rettferds vegt, so han kann sjå eg skuldlaus er! -
Duengnah cooi dongah kai n'khiing saeh lamtah Pathen loh ka muelhtuetnah ming saeh.
7 Veik mine stig frå vegen av, hev hjarta etter augo gjenge, var det ein flekk på mine hender,
Longpuei lamloh ka khokan a buung atah, ka mik hnukah ka lungbuei cet tih ka kut dongah a lolhmaih a kap atah,
8 so gjev ein annan et mitt såd, og riv mi planting upp med rot!
ka soem vaengah a tloe loh ca saeh lamtah ka cadil rhoek te ha uh saeh.
9 Let eg min hug av kvinna dåra, sneik eg til grannens dør meg fram,
Huta loh ka lungbuei a hlae tih ka hui kah thohka ah ka rhongngol atah,
10 so lat mitt viv åt andre mala, og andre yver ho seg bøygje!
Ka yuu loh a tloe la kuelh saeh lamtah a taengah hlang tloe bakop mai saeh.
11 For dette er ei skjemdarferd, eit brot som dom og straff fortener,
Te dongah te khonuen rhamtat neh te te thaesainah rhokhan ni.
12 ein eld som eta vil til avgrunns og øydeleggja all mi eiga.
Te hmai loh Abaddon duela a hlawp tih ka cangvuei te boeih ha.
13 Vanvyrd’ eg retten åt min træl og trælkvinna i trætta med deim?
Ka salpa neh ka salnu loh kai taengah a tuituk vaengah tiktamnah ka hnawt atah,
14 - Kva gjord’ eg då, når Gud reis upp? Kva svara eg, når han meg klaga?
Pathen a thoh vaengah balae ka saii vetih n'hip vaengah amah te metlam ol ka mael eh?
15 Dei er som meg i morsliv skapte; ein forma oss i moderfang -
Bungko khuiah kai aka saii loh anih a saii moenih a? Kaimih he bung khuiah pakhat la n'cuen sak.
16 Um eg sagde nei når arming bad, og let enkja gråtande gå burt,
tattloel kah kongaih te ka hloh pah tih nuhmai mik te ka khah sak koinih,
17 hev eg mitt brød åleine ete, so farlaus inkje fekk ein bit,
Kamah buhkam te kamah bueng loh ka caak tih cadah loh ca pawt koinih,
18 - nei, far for han eg var frå yngdi, frå morsliv var eg hennar førar -
Ka camoe lamloh napa bangla ka taengah pantai tih nuhmai khaw a nu bung lamloh ka mawt.
19 Såg eg ein stakar utan klæde, ein fatig utan yverplagg,
Pueinak mueh tih himbai tling la aka milh khodaeng te ka hmuh mai tih,
20 og so hans lender ei meg signa, og ei mi saueull han vermde,
A pumpu, a pumpu ah kai n'uem uh vaengah ka tu mul neh ka hlung pawt mai koinih,
21 hev eg mot farlaus handi lyft, av di eg medhald fekk i retten:
Vongka ah kai bomkung te ka hmuh vaengah ka kut he cadah soah ka ka thueng atah,
22 Let herdi mi or led då losna, og armen brotna frå sitt bein!
ka laengpang he a hnuk lamloh rhul saeh lamtah ka ban a cung dong lamloh tlawt mai saeh.
23 For eg var ovleg rædd Guds straff, eg magtlaus stod framfor hans velde.
Pathen taengkah rhainah te kai ham ka birhihnah la a om dongah a boeimangnah te ka noeng moenih.
24 Um eg mi lit til gullet sette, og voni til det fine gull,
Sui te ka uepnah la ka khueh tih sui cilh te ka pangtungnah la ka thui koinih,
25 Gledde eg meg ved auka rikdom, og alt eg vann meg med mi hand,
Ka thadueng len tih ka kut loh a khuet la a hmuh dongah ka kokhahnah atah,
26 såg eg på ljoset når det stråla, på månen der han skreid i glans,
Vangnah dongah a thangthen tih hla vang a thoeih te ka hmuh vaengah,
27 vart hjarta mitt i løyndom dåra, so kyss på hand til deim eg sende,
ka lungbuei he yinhnuk ah hloih tih ka kut loh ka ka te mok koinih.
28 so var det og straffande brot, då neitta eg min Gud der uppe.
He khaw a so kah Pathen taengah ka basa la om vetih thaesainah lai la om ni.
29 Hev eg meg gledt ved uvens uferd, og jubla når han kom i skade,
Ka lunguet kah yoethaenah dongah ka kohoe tih yoethae loh anih taengla a thoeng te ka haenghang puei atah,
30 - men eg let ikkje munnen synda og banna honom ifrå livet -
A hinglu te thaephoeinah neh hoe hamla ka ka he laihmu la ka khueh aih moenih.
31 hev ei mitt husfolk stendigt sagt: «Kven gjekk vel svolten frå hans bord?»
Ka dap kah hlang rhoek loh, “U long nim a maeh te a cung pawt la a paek eh?” a ti uh moenih a?
32 - Eg let’kje framand natta ute; for ferdamann eg opna døri -
Ka thohkhaih kah yinlai te caehlong ka ong pah tih vongvoel ah a rhaeh moenih.
33 hev eg som Adam dult mi synd, og løynt mi misgjerd i min barm,
Hlang bangla ka boekoeknah ka dah tih, kai kathaesainah he ka thindang ah ka det mai akhaw,
34 di eg var rædd den store hop og ottast spott frå ættefrendar, so stilt eg heldt meg innum dører?
hlangping te yet taengah ka sarhing tih huiko kah nueihbu loh kai n'rhihyawp sak. Te dongah ka kuemsuem tih thohka la ka moe pawh.
35 Å, vilde nokon høyra på meg! Sjå her er underskrifti mi, lat berre Allvald svara meg! Fekk eg den skrift min motpart skreiv,
Kai taengkah aka hnatun la kamah taengah u long nim m'paek lah mako? Ka kutha he Tlungthang loh kai n'doo saeh lamtah ka tuituknah he hlang loh cabu la daek saeh.
36 den skulde eg på oksli bera og binda på meg som ein krans
Te te ka laengpang ah ka koh vetih te te ka soah rhuisam la ka laikoeinah het mahpawt nim?
37 eg melde honom kvart mitt stig, og som ein hovding møta honom.
Ka khokan tarhing la a taengah ka puen lah vetih anih te rhaengsang bangla ka paan lah mako.
38 Dersom min åker klagar meg, og um plogforerne lyt gråta,
Ka khohmuen loh kai m'pang thil tih a kong te rhenten rhap koinih,
39 åt eg hans grøda ubetalt, tok livet eg av eigarmannen:
A thadueng te tangka mueh la ka caak tih a kungmah kah hinglu ka yawn sak atah,
40 Lat då for kveite klunger gro, og ugras der eg sådde bygg!» Her endar Jobs tale.
Cang yueng la mutlo hling, cangtun yueng la saeldol khaw poe saeh,” a ti. Job kah ol bawt coeng.
