Jobs 30
1 Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.
“Nanso seesei wɔsere me, nnipa a manyini sene wɔn, na wɔn agyanom mfata sɛ wɔne me nnwan ho nkraman tena.
2 Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;
Mfasoɔ bɛn na wɔn nsa mu ahoɔden wɔ ma me, ɛberɛ a wɔn ahoɔden afiri wɔn mu?
3 Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,
Ohia ne ɛkɔm ama wɔn ho atete, wɔnante asase wesee ne asase bonini so anadwo.
4 og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.
Wɔboaboaa nkyenhahan ano wɔ nkyɛkyerɛ mu, na wɔde ɛserɛ so nnua nhini yɛɛ wɔn aduane.
5 Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.
Wɔn mfɛfoɔ pamoo wɔn firii wɔn mu, na wɔhuroo wɔn sɛ akorɔmfoɔ.
6 Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;
Wɔhyɛɛ wɔn ma wɔtenaa nsuka a emu awo, abotan ne ɛfam ntokuro mu.
7 og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;
Wɔsuu sɛ mfunumu wɔ wiram na wɔfoforee so wɔ ɔdɔtɔ ase.
8 ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.
Ekuo a wɔmfra na wɔnni din, wɔpam wɔn firii asase no so.
9 No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.
“Na ɛnnɛ yi wɔn mmammarima de dwom bɔ me akutia; mayɛ abusudeɛ wɔ wɔn mu.
10 Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.
Wɔkyiri me na wɔnnka mma me ho; wɔmmfɛre sɛ wɔtete ntasuo gu mʼanim.
11 Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.
Afei a Onyankopɔn abubu me tadua na ɔde amanehunu aba me so yi, wɔyɛ deɛ wɔpɛ wɔ mʼanim.
12 Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.
Abusuakuo no to hyɛ me so wɔ me nifa so; wɔsum me nan mfidie, na wɔsisi apie tia me.
13 Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.
Wɔsisi mʼakwan; na wɔnya me sɛe me na obiara mmoa me.
14 Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.
Wɔba te sɛ deɛ wɔfiri ntokuro a ano abae mu; wɔnam mmubuiɛ no mu munimuni ba.
15 Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.
Ahunahuna ma me ho dwiri me; mʼanimuonyam atu kɔ sɛdeɛ mframa abɔ agu, me banbɔ atu ayera sɛ omununkum.
16 No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.
“Na seesei, me nkwa resa; na amanehunu nna akyekyere me.
17 Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.
Anadwo wowɔ me nnompe mu; ɔyea a ɛwe me no nnyae.
18 Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.
Onyankopɔn firi ne tumi mu yɛ sɛ aduradeɛ ma me; ɔmia me te sɛ mʼatadeɛ kɔn.
19 Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.
Ɔto me twene atɛkyɛ mu na ɔma me yɛ sɛ mfuturo ne nsõ.
20 Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.
“Ao Onyankopɔn, mesu mefrɛ wo, nanso wommua me. Mesɔre gyina, nanso wohwɛ me kɛkɛ.
21 Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.
Woba me so anibereɛ so; wode wʼabasa mu tumi to hyɛ me so.
22 Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.
Wohwim me na wode mframa pia me; wodankyidankyi me wɔ ahum mu.
23 Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.
Menim sɛ wode me bɛkɔ owuo mu, baabi a woahyɛ ama ateasefoɔ nyinaa.
24 Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?
“Ampa ara obiara mfa ne nsa nka onipa a ɔrebrɛ ɛberɛ a ɔresu pɛ mmoa wɔ nʼamanehunu mu.
25 Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?
Mansu amma wɔn a wɔwɔ ɔhaw mu anaa? Me kra werɛ anho amma ahiafoɔ anaa?
26 Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.
Nanso ɛberɛ a mʼani da papa so no, bɔne baeɛ; ɛberɛ a mepɛɛ hann no, esum na ɛduruuɛ.
27 Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.
Meyafunu mu a ɛwowɔ me no nnyae da; na nna a amanehunu wɔ mu da mʼanim.
28 Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.
Menenam a mabiri a ɛnyɛ sɛ owia na ahye me; megyina adwaberem na mesu pɛ mmoa.
29 Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.
Madane nnompo nuabarima, me ne apatuo na ɛbɔ.
30 Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.
Me honam ani abiri na ɛhwanehwane; huraeɛ ama me ho adɔ.
31 Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.
Me sankuo bɔ kwadwom, na mʼatɛntɛbɛn ma agyaadwotwa nnyegyeɛ.
