< Jobs 30 >

1 Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.
ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛
2 Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;
نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.
3 Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,
از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.
4 og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.
در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.
5 Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.
چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.
6 Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;
پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.
7 og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;
در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.
8 ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.
آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.
9 No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.
و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.
10 Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.
از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.
11 Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.
خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.
12 Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.
این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.
13 Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.
راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.
14 Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.
ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.
15 Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.
در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.
16 No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.
دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.
17 Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.
شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.
18 Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.
خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.
19 Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.
خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.
20 Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.
ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.
21 Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.
نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.
22 Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.
مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.
23 Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.
می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.
24 Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?
چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟
25 Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?
آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟
26 Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.
با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.
27 Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.
دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.
28 Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.
تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.
29 Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.
ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.
30 Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.
پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.
31 Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.
نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.

< Jobs 30 >