Jobs 30

1 Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.

2 Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?

3 Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;

4 og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.

5 Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.

6 Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.

7 og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,

8 ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.

9 No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.

10 Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;

11 Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.

12 Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.

13 Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.

14 Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.

15 Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.

16 No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.

17 Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.

18 Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.

19 Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.

20 Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.

21 Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.

22 Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;

23 Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.

24 Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?

25 Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?

26 Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.

27 Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.

28 Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.

29 Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.

30 Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.

31 Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.

Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.