Jobs 30

1 Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

“Naye kaakano bansekerera; abantu abansinga obuto, bakitaabwe be nnandibadde nteeka wamu n’embwa ezikuuma endiga zange.

2 Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

Amaanyi g’emikono gyabwe gaali gangasa ki? Abantu abaali baweddemu amaanyi ag’obuvubuka bwabwe,

3 Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

abakoozimbye abaali mu bwetaavu era abayala, bameketa ettaka ekkalu mu nsi enjereere mu budde obw’ekiro.

4 og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

Banoga ebiragala ebiwoomerera ng’omunnyo mu bisaka, enkolokolo ez’omwoloola y’emmere yaabwe.

5 Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

Baagobebwa bave mu bantu bannaabwe, ne babaleekaanira gy’obeera nti, baali babbi.

6 Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

Baawalirizibwa okubeera mu migga egyakalira, mu njazi ne mu binnya wansi mu ttaka.

7 og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

Baakaabira mu bisaka ng’ensolo ne beekweka mu bikoola by’emiti.

8 ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

Ezzadde ly’abasirusiru abatalina bwe bayitibwa, baagobebwa mu nsi.

9 No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

Naye kaakano abaana baabwe bansekerera nga bannyimba; nfuuse ekyenyinyalwa gye bali,

10 Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

abatanjagala abanneesalako, banguwa okunfujjira amalusu mu maaso.

11 Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

Kaakano Katonda nga bw’atagguludde akasaale kange, ammazeemu amaanyi; beeyisizza nga bwe balaba mu maaso gange.

12 Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

Abantu bano bannumba ku mukono gwange ogwa ddyo; bategera ebigere byange emitego, ne baziba amakubo banzikirize.

13 Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

Banzingiza ne banzikiriza, nga tewali n’omu abayambye.

14 Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

Banzingiza ng’abayita mu kituli ekigazi, bayingira nga bayita mu muwaatwa.

15 Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

Nnumbiddwa ebitiisa eby’amaanyi; ekitiibwa kyange kifuumuuse ng’ekifuuyiddwa empewo, era n’obukuumi bwange ne bubulawo ng’ekire.”

16 No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

“Era kaakano obulamu bwange buseebengerera buggwaawo, ennaku ez’okubonaabona zinzijjidde.

17 Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

Ekiro kifumita amagumba gange era obulumi bwe nnina tebukoma.

18 Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

Mu maanyi ge amangi Katonda abeera ng’olugoye lwe nneebikka, n’ensibibwa ng’ekitogi ky’ekyambalo kyange.

19 Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

Ansuula mu bitosi, ne nfuuka ng’enfuufu n’evvu.

20 Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

“Nkukaabirira nti, Ayi Katonda, naye toddamu; nnyimirira, naye ontunuulira butunuulizi.

21 Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

Onkyukira n’obusungu; onnumba n’omukono gwo ogw’amaanyi.

22 Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

Onsitula mu bbanga n’ongobesa empewo, n’onziza eno n’eri mu muyaga.

23 Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

Mmanyi nga olintuusa mu kufa, mu kifo kye wateekerawo abalamu bonna.

24 Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

“Ddala tewali ayamba muntu anyigirizibwa ng’akaaba mu kunyigirizibwa kwe.

25 Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

Saakaabira abo abaali mu buzibu? Emmeeme yange teyalumirirwa abaavu?

26 Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

Naye bwe nanoonya obulungi, ekibi kye kyajja; bwe nanoonya ekitangaala, ekizikiza kye kyajja.

27 Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

Olubuto lwange lutokota, terusirika; ennaku ez’okubonaabona kwange zinjolekedde.

28 Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

Nzenna ŋŋenda nzirugala naye si lwa kwokebwa musana; nnyimirira mu lukuŋŋaana, ne nsaba obuyambi.

29 Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

Nfuuse muganda w’ebibe, munne w’ebiwuugulu.

30 Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

Olususu lwange luddugadde, era lususumbuka; n’omubiri gwange gwokerera.

31 Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.

Ettendo lyange lifuuseemu kukaaba n’akalere kange ne kavaamu eddoboozi ery’ebiwoobe.”