Jobs 30

1 Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

Bet nu par mani smejas, kas jaunāki nekā es, kuru tēvus es nebūtu cienījis likt pie saviem lopu suņiem.

2 Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

Viņu roku spēku kur es to liktu? viņu zaļums un krietnums bija pagalam.

3 Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

No trūkuma un bada izdēdējuši tie grauza noras, tumšās tuksneša un posta vietās.

4 og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

Tie nātres izplūca pa krūmiem un paegļu saknes tiem bija par barību.

5 Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

No ļaužu vidus tie tapa izdzīti un tiem uzkliedza kā zagļiem.

6 Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

Bailīgās gravās tiem bija jādzīvo, ir zemes un akmeņu caurumos.

7 og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

Krūmos tie brēca, un dadžos tie gūlās,

8 ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

Nesaprašu un negoda ļaužu bērni, kas no zemes bija izdzīti!

9 No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

Bet nu es tiem esmu tapis par dziesmiņu un esmu tiem par pasaku.

10 Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

Tie mani tura par negantību, atstājās tālu no manis un nekaunas man vaigā spļaudīt.

11 Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

Jo Dievs manu dvēseli ir darījis gurdenu un mani apbēdinājis; tad tie vairs nevaldās manā priekšā.

12 Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

Pa labo roku ceļas puikas un stumda manas kājas un taisa savu ceļu, mani samaitāt.

13 Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

Tie salauž manu laipu, tie palīdz mani gāzt, paši būdami bez palīga.

14 Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

Tie nāk kā caur platu plīsumu; ar lielu troksni tie plūst šurpu.

15 Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

Briesmas man uzbrukušas, kā ar vētru aizdzīta mana godība, un kā mākonis nozudusi mana laime.

16 No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

Tādēļ nu mana dvēsele nerimst iekš manis, un bēdu laiks mani aizgrābis.

17 Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

Naktī mani kauli top izurbti iekš manis, un kas mani grauž, nerimst.

18 Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

Caur varenu spēku mans apģērbs pārvērties; tas mani žņaudz, kā apkakle.

19 Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

Viņš mani iemetis dubļos, un es esmu tapis kā pīšļi un pelni.

20 Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

Es Tevi piesaucu, bet Tu man neatbildi, es gaidu, bet Tu tik skaties.

21 Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

Tu pret mani esi palicis briesmīgs, ar Savu vareno roku Tu man turies pretī.

22 Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

Tu mani pacēli, kā vējš mani aiznes, un man izkūst visa laime.

23 Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

Jo es zinu, ka Tu mani nodosi nāvē, kur visi dzīvie kopā aiziet mājot.

24 Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

Tomēr, vai krītot neizstiepj roku, jeb vai bojā ejot nebrēc.

25 Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

Vai es neraudāju par grūtdienīti vai mana dvēsele nenoskuma par apbēdināto?

26 Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

Bet kad es nu gaidīju labumu, tad nāca ļaunums; kad es cerēju uz gaišumu, tad nāca tumsība.

27 Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

Manas iekšas verd un nemitās, bēdu dienas man uzgājušas.

28 Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

Es esmu melns, bet ne no saules, es paceļos un kliedzu draudzes vidū.

29 Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

Vilkiem esmu palicis par brāli un pūces bērniem par biedri.

30 Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

Mana āda palikusi melna uz manis, un mani kauli ir izkaltuši no karstuma.

31 Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.

Tādēļ mana kokle ir tapusi par žēlabām un mana stabule par vaimanām.