Jobs 30

1 Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

然るに今は我よりも年少き者等われを笑ふ 彼等の父は我が賤しめて群の犬と並べ置くことをもせざりし者なり

2 Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

またかれらの手の力もわれに何の用をかなさん 彼らは其氣力すでに衰へたる者なり

3 Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

かれらは缺乏と饑とによりて痩おとろへ 荒かつ廢れたる暗き野にて乾ける地を咬む

4 og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

すなはち灌木の中にて藜を摘み苕の根を食物となす

5 Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

彼らは人の中より逐いださる 盜賊を追ふがごとくに人かれらを追て呼はる

6 Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

彼等は懼ろしき谷に住み 土坑および磐穴に居り

7 og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

灌木の中に嘶なき 荊棘の下に偃す

8 ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

彼らは愚蠢なる者の子 卑むべき者の子にして國より撃いださる

9 No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

しかるに今は我かれらの歌謠に成り 彼らの嘲哢となれり

10 Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

かれら我を厭ふて遠く我を離れ またわが面に唾することを辭まず

11 Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

神わが綱を解て我をなやましたまへば彼等もわが前にその韁を縱せり

12 Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

この輩わが右に起あがり わが足を推のけ我にむかひて滅亡の路を築く

13 Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

彼らは自ら便なき者なれども尚わが逕を毀ち わが滅亡を促す

14 Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

かれらは石垣の大なる崩口より入がごとくに進み來り 破壞の中にてわが上に乗かかり

15 Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

懼ろしき事わが身に臨み 風のごとくに我が尊榮を吹はらふ わが福祿は雲のごとくに消失す

16 No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

今はわが心われの衷に鎔て流れ 患難の日かたく我を執ふ

17 Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

夜にいれば我骨刺れて身を離る わが身を噬む者つひに休むこと無し

18 Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

わが疾病の大なる能によりてわが衣服は醜き樣に變り 裏衣の襟の如くに我身に固く附く

19 Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

神われを泥の中に投こみたまひて我は塵灰に等しくなれり

20 Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

われ汝にむかひて呼はるに汝答へたまはず 我立をるに 汝只われをながめ居たまふ

21 Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

なんぢは我にむかひて無情なりたまひ 御手の能力をもて我を攻撃たまふ

22 Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

なんぢ我を擧げ風の上に乗て負去しめ 大風の音とともに消亡しめたまふ

23 Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

われ知る汝はわれを死に歸らしめ一切の生物の終に集る家に歸らしめたまはん

24 Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

かれは必ず荒垤にむかひて手を舒たまふこと有じ 假令人滅亡に陷るとも是等の事のために號呼ぶことをせん

25 Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

苦みて日を送る者のために我哭ざりしや 貧しき者のために我心うれへざりしや

26 Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

われ吉事を望みしに凶事きたり 光明を待しに黑暗きたれり

27 Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

わが膓沸かへりて安からず 患難の日我に追及ぬ

28 Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

われは日の光を蒙らずして哀しみつつ歩き 公會の中に立て助を呼もとむ

29 Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

われは山犬の兄弟となり 駝鳥の友となれり

30 Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

わが皮は黑くなりて剥落ち わが骨は熱によりて焚け

31 Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.

わが琴は哀の音となり わが笛は哭の聲となれり