Jobs 3

1 Då let Job upp munnen og banna fødedagen sin.

سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده،

2 Job tok til ords og sagde:

گفت:

3 «Burt med den dag då eg vart fødd, den natt som sa: «Ein svein er avla!»

«نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم!

4 Må denne dag til myrker verta - burtgløymd av Gud i høge himmel - og inkje ljos på honom skina!

ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد.

5 Lat svarte myrkret honom eiga og skyer seg kring honom samla! Dagmyrkjingar skal honom skræma

ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد.

6 og myrkret gløypa denne natt! Burt med den natt frå årsens dagar, ho kome ei i månads tal!

ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد.

7 Ja, aud og tom skal natti verta og ingen fagnad i ho klinga;

ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد.

8 Dagbannarar skal henne banna, dei som kann mana upp Livjatan,

بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند.

9 Og morgonstjernor skal’kje skina; fåfengt ho venta skal på ljoset - augbrunerne av morgonroden -

ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند.

10 av di ho ei livsdøri stengde på mor mi, so eg slapp for kval.

آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم.

11 Kvi døydd’ eg ei i moders liv? Ell’ slokna då eg rett var fødd?

«چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟

12 Kvi fanst det kne som mot meg tok; og brjost eg kunde suga ved?

چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟

13 So låg eg still og kvilde no, eg sov og hadde ro og fred

اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم.

14 hjå kongar og hjå fyrstar, som til gravstad pyramider bygde,

15 hjå hovdingar som åtte gull og fyllte sine hus med sylv;

16 ell’ ufødd var eg ikkje til, lik born som aldri ljoset såg.

«چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟

17 Der rasar ei dei vonde meir; der kviler dei som trøytte er;

زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند.

18 og fangarne er trygge der; dei høyrer ingen drivar meir.

آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند.

19 Der stor og liten like er, og trælen fri for herren sin.

در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است.

20 Kvi gjev han ljos til den som lid, og liv til deim som gremmer seg,

«چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟

21 som fåfengt stundar etter dauden, og søkjer han som løynde skatt,

و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟

22 som gled seg, ja, som jublar høgt, og fegnast når dei finn ei grav -

چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند!

23 til mannen som ei finn sin veg, som Gud set fast og stengjer inne?

چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟

24 Min sukk hev vorte daglegt brød, og klaga mi som vatnet strøymar.

خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است.

25 Meg råkar det eg ottast fyre; det som eg ræddast, hender meg.

چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است.

26 Snaudt fær eg fred, snaudt fær eg ro, snaudt lindring - so kjem uro att.»

آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.»