Jobs 3

1 Då let Job upp munnen og banna fødedagen sin.

Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

2 Job tok til ords og sagde:

Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

3 «Burt med den dag då eg vart fødd, den natt som sa: «Ein svein er avla!»

Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

4 Må denne dag til myrker verta - burtgløymd av Gud i høge himmel - og inkje ljos på honom skina!

Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

5 Lat svarte myrkret honom eiga og skyer seg kring honom samla! Dagmyrkjingar skal honom skræma

Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

6 og myrkret gløypa denne natt! Burt med den natt frå årsens dagar, ho kome ei i månads tal!

Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

7 Ja, aud og tom skal natti verta og ingen fagnad i ho klinga;

Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

8 Dagbannarar skal henne banna, dei som kann mana upp Livjatan,

Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

9 Og morgonstjernor skal’kje skina; fåfengt ho venta skal på ljoset - augbrunerne av morgonroden -

Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

10 av di ho ei livsdøri stengde på mor mi, so eg slapp for kval.

Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

11 Kvi døydd’ eg ei i moders liv? Ell’ slokna då eg rett var fødd?

Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

12 Kvi fanst det kne som mot meg tok; og brjost eg kunde suga ved?

Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

13 So låg eg still og kvilde no, eg sov og hadde ro og fred

Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

14 hjå kongar og hjå fyrstar, som til gravstad pyramider bygde,

Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

15 hjå hovdingar som åtte gull og fyllte sine hus med sylv;

Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

16 ell’ ufødd var eg ikkje til, lik born som aldri ljoset såg.

Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

17 Der rasar ei dei vonde meir; der kviler dei som trøytte er;

Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

18 og fangarne er trygge der; dei høyrer ingen drivar meir.

Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

19 Der stor og liten like er, og trælen fri for herren sin.

Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

20 Kvi gjev han ljos til den som lid, og liv til deim som gremmer seg,

Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

21 som fåfengt stundar etter dauden, og søkjer han som løynde skatt,

Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

22 som gled seg, ja, som jublar høgt, og fegnast når dei finn ei grav -

Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

23 til mannen som ei finn sin veg, som Gud set fast og stengjer inne?

Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

24 Min sukk hev vorte daglegt brød, og klaga mi som vatnet strøymar.

Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

25 Meg råkar det eg ottast fyre; det som eg ræddast, hender meg.

Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

26 Snaudt fær eg fred, snaudt fær eg ro, snaudt lindring - so kjem uro att.»

Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.