Jobs 3

1 Då let Job upp munnen og banna fødedagen sin.

Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

2 Job tok til ords og sagde:

Want Job antwoordde en zeide:

3 «Burt med den dag då eg vart fødd, den natt som sa: «Ein svein er avla!»

De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

4 Må denne dag til myrker verta - burtgløymd av Gud i høge himmel - og inkje ljos på honom skina!

Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

5 Lat svarte myrkret honom eiga og skyer seg kring honom samla! Dagmyrkjingar skal honom skræma

Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

6 og myrkret gløypa denne natt! Burt med den natt frå årsens dagar, ho kome ei i månads tal!

Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

7 Ja, aud og tom skal natti verta og ingen fagnad i ho klinga;

Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

8 Dagbannarar skal henne banna, dei som kann mana upp Livjatan,

Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

9 Og morgonstjernor skal’kje skina; fåfengt ho venta skal på ljoset - augbrunerne av morgonroden -

Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

10 av di ho ei livsdøri stengde på mor mi, so eg slapp for kval.

Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

11 Kvi døydd’ eg ei i moders liv? Ell’ slokna då eg rett var fødd?

Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

12 Kvi fanst det kne som mot meg tok; og brjost eg kunde suga ved?

Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

13 So låg eg still og kvilde no, eg sov og hadde ro og fred

Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

14 hjå kongar og hjå fyrstar, som til gravstad pyramider bygde,

Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

15 hjå hovdingar som åtte gull og fyllte sine hus med sylv;

Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

16 ell’ ufødd var eg ikkje til, lik born som aldri ljoset såg.

Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

17 Der rasar ei dei vonde meir; der kviler dei som trøytte er;

Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

18 og fangarne er trygge der; dei høyrer ingen drivar meir.

Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

19 Der stor og liten like er, og trælen fri for herren sin.

De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

20 Kvi gjev han ljos til den som lid, og liv til deim som gremmer seg,

Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

21 som fåfengt stundar etter dauden, og søkjer han som løynde skatt,

Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

22 som gled seg, ja, som jublar høgt, og fegnast når dei finn ei grav -

Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

23 til mannen som ei finn sin veg, som Gud set fast og stengjer inne?

Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

24 Min sukk hev vorte daglegt brød, og klaga mi som vatnet strøymar.

Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

25 Meg råkar det eg ottast fyre; det som eg ræddast, hender meg.

Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

26 Snaudt fær eg fred, snaudt fær eg ro, snaudt lindring - so kjem uro att.»

Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.