Jobs 29
1 Då heldt Job fram med talen sin og sagde:
Hiob toaa so sɛ,
2 «Å, var eg som i fordums måna’r, som den gong Gud mi verja var,
“Mafe abosome a atwam no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me soɔ no,
3 då yver meg hans lampa skein, som lyste meg i myrkret fram,
ɛberɛ a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea menantee esum mu no!
4 slik som eg var i mogne manndom, då Gud var ven i huset mitt,
Ao, ɛnna a mesii soɔ no, ɛberɛ a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fie,
5 då Allvald endå med meg var, og mine born eg kring meg såg,
ɛberɛ a na Otumfoɔ da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia,
6 då eg i fløyte foten tvådde, og olje rann av fjellet nær meg,
ɛberɛ a na nufosuo mu sradeɛ afɔ mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsuo maa me.
7 då eg til porten steig i byen, og sessen min på torget tok!
“Ɛberɛ a na mekɔ kuropɔn ɛpono ano mekɔtena mʼadwa so wɔ ɔmanfoɔ adwaberem,
8 Ungdomen såg meg, løynde seg; dei gamle reiste seg og stod;
mmeranteɛ hunu me a, wɔgyina nkyɛn na mpanimfoɔ sɔre gyina hɔ;
9 hovdingar stogga midt i talen og lagde handi på sin munn;
atitire gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
10 og røysti tagna hjå dei gjæve, og tunga seg til gomen kleimde;
mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dodom.
11 dei som meg høyrde, sælka meg, og dei som såg meg, vitna for meg.
Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wɔhunu me nyinaa kamfo me,
12 Eg berga arming når han ropa, og farlaus som var utan hjelp;
ɛfiri sɛ, meboaa ahiafoɔ a wɔsu pɛɛ mmoa, ne nwisiaa a wɔnni aboafoɔ.
13 velsigning fekk eg frå forkomne, og enkjor fekk eg til å jubla.
Onipa a na ɔrewuo no hyiraa me; na memaa akunafoɔ ani gyee wɔn akoma mu.
14 Rettferd var min, eg hennar bunad; rett var mi kappa og mi kruna.
Mede tenenee firaa sɛ mʼaduradeɛ; atɛntenenee yɛɛ me nkatasoɔ ne mʼabotire.
15 Eg for den blinde auga var, og føter var eg for den halte.
Meyɛɛ aniwa maa anifirafoɔ, ne ɛnan maa abubuafoɔ.
16 Ein far eg var for fatigfolk; eg for ukjende saki granska.
Meyɛɛ ahiafoɔ agya; na mekaa ahɔhoɔ asɛm maa wɔn.
17 På brotsmann tennerne eg knekte, reiv fengdi utor gapet hans.
Mebubuu amumuyɛfoɔ se na mehwim wɔn a wɔdi wɔn nya no firii wɔn anom.
18 Eg sagde: «I reiret skal eg døy, med dagar talrike som sand.
“Medwenee sɛ, ‘Mɛwu wɔ mʼankasa me fie mu, na me nna adɔɔso sɛ anwea.
19 Til roti mi skal vatnet trengja, dogg bu ved natt på greini mi;
Me nhini bɛduru nsuo ano, na obosuo agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
20 mi æra held seg frisk hjå meg, bogen vert ny handi mi.»
Mʼanimuonyam bɛkɔ so ayɛ frɔmm wɔ me so, na mʼahoɔden ayɛ foforɔ.’
21 Dei høyrde ventande på meg, og lydde stilt på rådi mi.
“Nnipa hwehwɛɛ sɛ wɔtie me, wɔyɛɛ dinn, twɛnee mʼafotuo.
22 Og ikkje la dei mot mitt ord, min tale draup ned yver deim.
Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, ɛfiri sɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yie.
23 På meg dei bia som på regn, ja, som vårregn opna munnen.
Wɔtwɛnee me sɛdeɛ wɔtwɛne osutɔ, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ berɛ nsuo.
24 Eg smilte til mismodige, mitt andlit fekk dei ikkje myrkt.
Wɔn abasa mu buiɛ no, mesere kyerɛɛ wɔn; mʼanimteɛ som bo ma wɔn.
25 Når eg deim vitja, sat eg fremst, sat som ein konge i sin herflokk, lik ein som trøystar syrgjande.
Mebɔɔ ɛkwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn ɔhene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼakodɔm mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekyere agyaadwotwafoɔ werɛ.
