Jobs 29

1 Då heldt Job fram med talen sin og sagde:

Tinoi’Iobe i lañona’ey, ami’ty hoe:

2 «Å, var eg som i fordums måna’r, som den gong Gud mi verja var,

Ee t’ie nanahake o volañeo, naho o andro narovan’ Añahare ahikoo;

3 då yver meg hans lampa skein, som lyste meg i myrkret fram,

ie niiloilo ambone’ lohako eo ty failo’e, naho i hazavà’ey ty nirangako añ’ieñe ao;

4 slik som eg var i mogne manndom, då Gud var ven i huset mitt,

ie tañ’andro naha añoñ’ay ahy, vaho tambone’ kibohoko eo ty firañetan’ Añahare;

5 då Allvald endå med meg var, og mine born eg kring meg såg,

ie mbe tamako t’i El-Sadai, naho niarikoboñ’ ahy o keleiakoo;

6 då eg i fløyte foten tvådde, og olje rann av fjellet nær meg,

ie nisasan-kendron-dronono o liakoo, vaho nadoandoa’ o vatoo amako ty menake!

7 då eg til porten steig i byen, og sessen min på torget tok!

Ie niakatse mb’an-dalambein-drova mb’eo iraho, ie rinambeko antameañe eo i fitobohakoy.

8 Ungdomen såg meg, løynde seg; dei gamle reiste seg og stod;

Nisitak’ ahiko o ajalahio te zoeñe, songa niongake ty bey vaho nijohañe;

9 hovdingar stogga midt i talen og lagde handi på sin munn;

Nitroatse ami’ty fivesoveso’e o roandriañeo vaho nitàm-palie.

10 og røysti tagna hjå dei gjæve, og tunga seg til gomen kleimde;

Nianjiñe ty fiarañanaña’ o roandriañeo, le nipitek’ an-dañilañy o famele’eo.

11 dei som meg høyrde, sælka meg, og dei som såg meg, vitna for meg.

Ie jinanjin-dravembia, le natao’e haha iraho, ie niisam-pihaino, le nitalily ahy;

12 Eg berga arming når han ropa, og farlaus som var utan hjelp;

amy te rinombako ty rarake nikai-drombake, i bode-rae tsy amam-pañimbay.

13 velsigning fekk eg frå forkomne, og enkjor fekk eg til å jubla.

Nivotrak’ amako ty tata’ i nipetrokey, vaho nampisaboeko an-kaehake ty arofo’ o vantotseo.

14 Rettferd var min, eg hennar bunad; rett var mi kappa og mi kruna.

Niombeako ty havantañañe, le nisalora’e; nanahake ty sabaka reke-tsarimbo ty havañonako.

15 Eg for den blinde auga var, og føter var eg for den halte.

Ni-fihaino ami’ty fey iraho, naho fandia amo kepekeo.

16 Ein far eg var for fatigfolk; eg for ukjende saki granska.

Ni-rae’ o poie’eo, vaho nitsikaraheko ty nipaia’ i alik’amakoy.

17 På brotsmann tennerne eg knekte, reiv fengdi utor gapet hans.

Pinekako ty famotsi’ o tsereheñeo naho tinavako amo nife’eo i nitsindrohe’ey.

18 Eg sagde: «I reiret skal eg døy, med dagar talrike som sand.

Le hoe ty fitsakoreako, t’ie hikenkañe añ’akibako ao, naho hampimiràko amo faseñeo ty androko;

19 Til roti mi skal vatnet trengja, dogg bu ved natt på greini mi;

mitsiriaria mb’an-drano o vahakoo vaho mialeñe amo tsampakoo ty zono.

20 mi æra held seg frisk hjå meg, bogen vert ny handi mi.»

Vao amako nainai’e ty engeko, vaoeñe an-tañako ao ty faleko.

21 Dei høyrde ventande på meg, og lydde stilt på rådi mi.

Nijanjiñe naho nandiñe ahy ondatio, nianjiñe t’ie namereako.

22 Og ikkje la dei mot mitt ord, min tale draup ned yver deim.

Ie nilañon-draho, tsy nisaontsy iereo, nitsopatsopak’ am’iereo o entakoo.

23 På meg dei bia som på regn, ja, som vårregn opna munnen.

Hoe orañe ty nandiñisa’ iareo ahiko; ie nipaña-palie hoe aman’ oram-panjaka.

24 Eg smilte til mismodige, mitt andlit fekk dei ikkje myrkt.

Nisomilahako t’ie tsy niantoke; le tsy nazè’ iereo ty filoeloean-tareheko.

25 Når eg deim vitja, sat eg fremst, sat som ein konge i sin herflokk, lik ein som trøystar syrgjande.

Jinoboko ty lala hombà’ iareo vaho nitoboke hoe talè, nimoneñe hoe mpanjaka ami’ty borizà’e, manahake ty mpañohòm-pandala.