Jobs 29

1 Då heldt Job fram med talen sin og sagde:

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

2 «Å, var eg som i fordums måna’r, som den gong Gud mi verja var,

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

3 då yver meg hans lampa skein, som lyste meg i myrkret fram,

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

4 slik som eg var i mogne manndom, då Gud var ven i huset mitt,

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

5 då Allvald endå med meg var, og mine born eg kring meg såg,

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

6 då eg i fløyte foten tvådde, og olje rann av fjellet nær meg,

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

7 då eg til porten steig i byen, og sessen min på torget tok!

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

8 Ungdomen såg meg, løynde seg; dei gamle reiste seg og stod;

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

9 hovdingar stogga midt i talen og lagde handi på sin munn;

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

10 og røysti tagna hjå dei gjæve, og tunga seg til gomen kleimde;

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

11 dei som meg høyrde, sælka meg, og dei som såg meg, vitna for meg.

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

12 Eg berga arming når han ropa, og farlaus som var utan hjelp;

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

13 velsigning fekk eg frå forkomne, og enkjor fekk eg til å jubla.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

14 Rettferd var min, eg hennar bunad; rett var mi kappa og mi kruna.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

15 Eg for den blinde auga var, og føter var eg for den halte.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

16 Ein far eg var for fatigfolk; eg for ukjende saki granska.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

17 På brotsmann tennerne eg knekte, reiv fengdi utor gapet hans.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

18 Eg sagde: «I reiret skal eg døy, med dagar talrike som sand.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

19 Til roti mi skal vatnet trengja, dogg bu ved natt på greini mi;

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

20 mi æra held seg frisk hjå meg, bogen vert ny handi mi.»

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

21 Dei høyrde ventande på meg, og lydde stilt på rådi mi.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

22 Og ikkje la dei mot mitt ord, min tale draup ned yver deim.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

23 På meg dei bia som på regn, ja, som vårregn opna munnen.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

24 Eg smilte til mismodige, mitt andlit fekk dei ikkje myrkt.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

25 Når eg deim vitja, sat eg fremst, sat som ein konge i sin herflokk, lik ein som trøystar syrgjande.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.