Jobs 27
1 Job heldt fram med talen sin og sagde:
Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:
2 «So sant Gud liver, som meg sveik, og Allvalds som meg volde sorg
Så sant Gud lever, som har tatt min rett fra mig, den Allmektige, som har voldt mig bitter sorg
3 - for endå eg min ande dreg; i nosi mi er guddomspust -:
- for ennu er hele mitt livspust i mig og den Allmektiges ånde i min nese -:
4 Urett ligg ei på mine lippor; mi tunga talar ikkje svik.
Mine leber taler ikke urett, og min tunge taler ikke svik.
5 D’er langt frå meg å gje’ dykk rett, mi uskyld held eg fast til dauden.
Det være langt fra mig å gi eder rett! Inntil jeg opgir ånden, lar jeg ikke min brødefrihet tas fra mig.
6 Mi rettferd held eg fast uskjepla, eg ingen dag treng skjemmast ved.
Jeg holder fast på min rettferdighet og slipper den ikke; mitt hjerte laster mig ikke for nogen av mine dager.
7 Min fiend’ skal seg syna gudlaus, min motstandar som urettferdig.
La min fiende stå der som en ugudelig, og min motstander som en urettferdig!
8 Kva von hev en gudlaus att, når Gud vil sjæli or han draga?
For hvad håp har den gudløse, når Gud avskjærer hans liv, når han tar hans sjel fra ham?
9 Vil Gud vel høyra skriket hans, når trengsla bryt innyver honom?
Hører vel Gud hans skrik når trengsel kommer over ham?
10 Kann han i Allvald vel seg gleda? Kann han kvar tid påkalla Gud?
Eller kan han glede sig i den Allmektige, kan han påkalle Gud til enhver tid?
11 Eg um Guds hand vil læra dykk; kva Allvald vil, det dyl eg ikkje.
Jeg vil lære eder om Guds hånd; jeg vil ikke dølge hvad den Allmektige har i sinne.
12 Sjå dette hev det alle set; kvi talar de då tome ord?
I har jo alle selv sett det; hvorfor fører I da så tom en tale?
13 Den lut fær gudlause av Gud, den arven valdsmann fær av Allvald.
Dette er det ugudelige menneskes lodd hos Gud og den arv som voldsmennene får av den Allmektige:
14 Til sverdet veks hans søner upp; hans avkom mettast ei med brød;
Får han mange barn, så er de hjemfalt til sverdet; hans ætlinger får ikke brød å mette sig med.
15 dei siste legst i grav ved pest, og enkjorne held ingi klaga.
De av dem som slipper unda, legges i graven ved pest, og enkene holder ikke sørgefest over dem.
16 Og um han dyngjer sylv som dust og samlar klæde liksom leir:
Når han dynger op sølv som støv og samler sig klær som lere,
17 Den rettvise tek klædi på; skuldlause skifter sylvet hans.
så blir det de rettferdige som klær sig med det han har samlet, og sølvet skal de skyldfrie dele.
18 Han byggjer huset sitt som molen, likt hytta vaktmannen set upp.
Som møllet har han bygget sitt hus og som den hytte en markvokter lager sig.
19 Rik legg han seg - men aldri meir; han opnar augo - og er burte.
Rik legger han sig, og intet er tatt bort; han slår sine øine op, og det er der ikke.
20 Som vatsflaum rædsla honom tek, ved natt riv stormen honom burt.
Som en vannflom innhenter redsler ham, om natten fører en storm ham bort.
21 Han driv av stad for austanvind, som blæs han frå hans heimstad burt.
Østenvinden løfter ham op, så han farer avsted, og den blåser ham bort fra hans sted.
22 Han utan miskunn på han skyt; frå handi hans han røma må.
Gud skyter sine piler mot ham og sparer ham ikke; for hans hånd flyr han i hast.
23 Med hender klappar dei åt han og pip han frå hans heimstad burt.
Folk klapper i hendene og håner ham og piper ham bort fra hans sted.
