Jobs 27

1 Job heldt fram med talen sin og sagde:

Tinovo’ Iobe amy lañona’ey ty hoe:

2 «So sant Gud liver, som meg sveik, og Allvalds som meg volde sorg

Kanao veloñe t’i Andrianañahare, nitavañe ty zoko; naho i El-Sadai nampafaitse ty troko,

3 - for endå eg min ande dreg; i nosi mi er guddomspust -:

ie mbe amako ty fiaiko, naho an-doak’ oroko ao ty kofòn’ Añahare,

4 Urett ligg ei på mine lippor; mi tunga talar ikkje svik.

le lia’e tsy hañoratse o soñikoo, vaho tsy hiñeoñeo famañahiañe ty lelako.

5 D’er langt frå meg å gje’ dykk rett, mi uskyld held eg fast til dauden.

Sondia’e te hiantofako ho to ty anahareo; ampara’ te hivetrake, tsy hapitsoko amako ty fahitiko.

6 Mi rettferd held eg fast uskjepla, eg ingen dag treng skjemmast ved.

Ho faharako ty havañonako vaho tsy havotsoko; leo raik’ amo androkoo tsy inje’ ty troko.

7 Min fiend’ skal seg syna gudlaus, min motstandar som urettferdig.

Ee te hanahake o tsereheñeo o malaiñe ahikoo, naho ho hambañe ami’ty tsivokatse ty mitroatse amako.

8 Kva von hev en gudlaus att, når Gud vil sjæli or han draga?

Ino ty fitamà’ ty tsy aman-Kake, t’ie naito, ie tsoahen’ Añahare ty fiai’e?

9 Vil Gud vel høyra skriket hans, når trengsla bryt innyver honom?

Ho janjiñen’Añahare hao ty fikoia’e ie mivovo ama’e ty hankàñe?

10 Kann han i Allvald vel seg gleda? Kann han kvar tid påkalla Gud?

Hifalea’e hao t’i El-Sadai? Ho kanjie’e nainai’e hao t’i Andrianañahare?

11 Eg um Guds hand vil læra dykk; kva Allvald vil, det dyl eg ikkje.

Hampandrendreheko anahareo ty fitàn’ Añahare; tsy eo ty hapoko ty amy El-Sadai.

12 Sjå dette hev det alle set; kvi talar de då tome ord?

Toe fonga nahaisake nahareo, akore arè t’ie mitsingevongevo?

13 Den lut fær gudlause av Gud, den arven valdsmann fær av Allvald.

Intoy ty toly tsaharen’ Añahare amo tsereheñeo, ty lova azotso’ i El-Sadai amo mampangebahebakeo;

14 Til sverdet veks hans søner upp; hans avkom mettast ei med brød;

Ndra firefire o ana’eo le ho amy fibaray avao; le lia’e tsy ho enen-kaneñe o tarira’eo.

15 dei siste legst i grav ved pest, og enkjorne held ingi klaga.

Halente’ ty kiria o sehanga’eo, le tsy hahafandala o ramavoi’iareoo.

16 Og um han dyngjer sylv som dust og samlar klæde liksom leir:

Ndra te ampitoabore’e hoe deboke ty volafoty, naho avotri’e hoe lietse o saroñeo—

17 Den rettvise tek klædi på; skuldlause skifter sylvet hans.

ndra te ihentseña’e, ho sikina’ o vantañeo, vaho hifanjarà’ o malio-tahiñeo i volafotiy.

18 Han byggjer huset sitt som molen, likt hytta vaktmannen set upp.

Tsene’e hoe fararotse ty akiba’e, hoe kibohotse faorem-pigaritse.

19 Rik legg han seg - men aldri meir; han opnar augo - og er burte.

Reketse vara t’ie màndre, fe tsy hamokatse ka; ie mañente, tsy eo.

20 Som vatsflaum rædsla honom tek, ved natt riv stormen honom burt.

Imbotraha’ ty firevendreveñañe hoe sorotombake; itavaña’ ty tangololahy haleñe.

21 Han driv av stad for austanvind, som blæs han frå hans heimstad burt.

Ahela’ i tiok’ atiñanañey; le añe re; naviovio’ i tiobeiy amy toe’ey.

22 Han utan miskunn på han skyt; frå handi hans han røma må.

Eka mihiririñe mb’ama’e le tsy apo’e; himanea’e ty hipoliotse am’pità’e.

23 Med hender klappar dei åt han og pip han frå hans heimstad burt.

Ho tehafam-pitàñe, ho kosasaheñe hiakatse i toe’ey.