< Jobs 24 >
1 Kvi hev’kje Allvald tider set? Kvi ser hans vener ei hans dagar?
Zakaj, videč, da časi niso skriti pred Vsemogočnim, tisti, ki ga ne poznajo, vidijo njegove dni?
2 Dei fører deildesteinar burt, stel fe og sender det på beite,
Nekateri odstranjujejo mejnike, na silo odvedejo trope in se hranijo z njimi.
3 tek asnet frå den faderlause; tek kui enkja eig i pant.
Odvedli so osla osirotelemu, vdovinega vola so vzeli za jamstvo.
4 Driv fatigfolk frå vegen burt; alt landsens småfolk kryp i skjol;
Pomoči potrebnega odvrnejo iz poti. Revni na zemlji se skupaj skrivajo.
5 Lik ville asen fer dei ut til øydemarki med sitt stræv; og veidefang på ville heid er maten borni deira fær.
Glej, kakor divji osli v puščavi gredo naprej k svojemu delu; ob zori se dvigajo za plenom. Divjina zanje in za njihove otroke obrodi hrano.
6 Dei haustar mark ved nattetid, og gudlaus manns vinhage plundrar.
Žanjejo vsak svoje žito na polju, in zbirajo trgatev zlobnih.
7 Um natti nakne, utan klæde, dei hev for kulden inkje dekkje.
Nagim povzročajo, da prenočujejo brez oblačil, da v mrazu nimajo nobenega pokrivala.
8 Dei våte vert av regn på fjell, held seg i bergufs utan livd,
Mokri so od nalivov z gora in se oklepajo skale v želji po zatočišču.
9 Ein farlaus lyt frå moderbarm ein armings klæde gjeng i pant.
Siroto trgajo od prsi in jemljejo jamstvo revnemu.
10 Dei nakne gjeng og klædelause, i hunger dei på kornband dreg.
Povzročajo mu, da hodi nag, brez obleke in jemljejo snop pred lačnim,
11 Dei kreistar olje innum murar, dei persar vin og tyrster lel.
ki dela olje znotraj njihovih zidov in mendra njihove vinske stiskalnice in trpi žejo.
12 Frå byen høyrest styn av menner, og gjenomstungne skrik um hjelp, men Gud ser ei slik meningsløysa.
Iz mesta stokajo ljudje in duša ranjenega vpije, vendar Bog nanje ne polaga nespametnosti.
13 Det finst og fiendar åt ljoset; dei kjenner ikkje ljossens vegar og held seg ei på ljossens stigar.
Oni so izmed tistih, ki se upirajo svetlobi. Ne poznajo njenih poti niti ne ostajajo na njenih stezah.
14 Ved dagsprett mordaren stend upp, slær arm og fatig mann i hel, um natti er han so som tjuven.
Morilec vstaja s svetlobo, ubija uboge in pomoči potrebne in v noči je kakor tat.
15 Horkaren spæjar etter skyming; han tenkjer: «Inkje auga ser meg.» Sitt andlit gøymer han med maska.
Tudi oko zakonolomca čaka na mrak, rekoč: ›Nobeno oko me ne bo videlo‹ in skriva svoj obraz.
16 I myrkret bryt dei inn i hus, dei som ved dag seg inne stengjer dei seg inne; av ljoset vil dei ikkje vita.
V temi kopljejo skozi hiše, ki so si jih označili podnevi; oni ne poznajo svetlobe.
17 Myrk natt er morgon for deim alle; for natteskræmslorne dei kjenner.
Kajti jutro jim je celo kakor senca smrti. Če jih kdo prepozna, so v strahotah smrtne sence.
18 Snøgt fer han yver vatnet burt, bannstøytt vert jordi hans i landet; til vinberg gjeng han ikkje meir.
Nagel je kakor vode. Njihov delež je preklet na zemlji. Ne gleda poti v vinograde.
19 Som snøvatn kverv for turk og hite, so gløyper helheim deim som synda. (Sheol )
Suša in vročina použijeta snežne vode; tako grob tiste, ki so grešili. (Sheol )
20 Av moderlivet gløymd han er, og makkar mettar seg på honom; det ingen er som minnest han; so brotsverk brest liksom eit tre.
Maternica ga bo pozabila, ličinka se bo medéno hranila na njem. Ne bo se ga več spominjalo in zlobnost bo zlomljena kakor drevo.
21 Han plundra ho som ikkje fødde, som ufør var til barne-eign; mot enkja gjorde han’kje vel.
Z jalovo, ki ne rojeva, postopa hudobno in ne dela dobrega vdovi.
22 Men han styd valdsmann med si kraft, og dei fær atter standa upp som hadde mist all von um livet.
S svojo močjo priteguje tudi mogočne. On vstaja in noben človek ni prepričan v življenje.
23 Han styd deim so dei liver trygt, hans augo vaktar deira vegar.
Čeprav mu je dano, da bi bil na varnem, kjer počiva, so vendar njegove oči na njihovih poteh.
24 Høgt stig dei, brått - dei er’kje meir - dei sig og døyr som alle andre, vert skorne av som aks på strå.
Povišani so za malo časa, toda izginejo in so ponižani. Vzeti so iz poti kakor vsi drugi in odsekani kakor vrhovi žitnega klasja.
25 Er det’kje so? Kven legg imot? Kven gjer no mine ord um inkje?»
Če ne bi bilo to sedaj tako, kdo me bo naredil za lažnivca in moj govor naredil brez vrednosti?«