Jobs 24
1 Kvi hev’kje Allvald tider set? Kvi ser hans vener ei hans dagar?
Hvorfor lar den Allmektige aldri sine straffetider komme? Og hvorfor får de som kjenner ham, ikke se hans dager?
2 Dei fører deildesteinar burt, stel fe og sender det på beite,
Folk flytter grenseskjell; de raner fe og fører det på beite.
3 tek asnet frå den faderlause; tek kui enkja eig i pant.
Farløses asen driver de bort; enkens okse tar de i pant.
4 Driv fatigfolk frå vegen burt; alt landsens småfolk kryp i skjol;
Fattigfolk trenger de ut av veien; alle de saktmodige i landet må skjule sig.
5 Lik ville asen fer dei ut til øydemarki med sitt stræv; og veidefang på ville heid er maten borni deira fær.
Ja, som villesler i ørkenen går de ut til sin gjerning og leter efter føde; ødemarken gir dem brød til barna.
6 Dei haustar mark ved nattetid, og gudlaus manns vinhage plundrar.
På marken høster de den ugudeliges fôr, og i hans vingård holder de efterhøst.
7 Um natti nakne, utan klæde, dei hev for kulden inkje dekkje.
Nakne overnatter de uten klær og uten dekke i kulden.
8 Dei våte vert av regn på fjell, held seg i bergufs utan livd,
Av skyllregnet på fjellet blir de våte, og fordi de ikke har noget annet ly, trykker de sig inn til berget.
9 Ein farlaus lyt frå moderbarm ein armings klæde gjeng i pant.
Den farløse rives bort fra mors bryst, og armingens klær blir tatt som pant.
10 Dei nakne gjeng og klædelause, i hunger dei på kornband dreg.
Nakne går de, uten klær, og sultne bærer de kornbånd.
11 Dei kreistar olje innum murar, dei persar vin og tyrster lel.
Mellem de ugudeliges murer perser de olje; de treder vinpersene og tørster.
12 Frå byen høyrest styn av menner, og gjenomstungne skrik um hjelp, men Gud ser ei slik meningsløysa.
Fra byen lyder døendes stønn, og de hårdt sårede skriker om hjelp; men Gud enser ikke slik urett.
13 Det finst og fiendar åt ljoset; dei kjenner ikkje ljossens vegar og held seg ei på ljossens stigar.
Andre er fiender av lyset; de kjenner ikke dets veier og holder sig ikke på dets stier.
14 Ved dagsprett mordaren stend upp, slær arm og fatig mann i hel, um natti er han so som tjuven.
Før dag står morderen op, slår ihjel den som er arm og fattig, og om natten er han som tyven.
15 Horkaren spæjar etter skyming; han tenkjer: «Inkje auga ser meg.» Sitt andlit gøymer han med maska.
Horkarlens øie speider efter skumringen; han sier: Intet øie ser mig, og han dekker sitt ansikt til.
16 I myrkret bryt dei inn i hus, dei som ved dag seg inne stengjer dei seg inne; av ljoset vil dei ikkje vita.
I mørket bryter de inn i husene, om dagen lukker de sig inne; lyset vil de ikke vite av.
17 Myrk natt er morgon for deim alle; for natteskræmslorne dei kjenner.
For nattens mørke er morgen for dem alle; de er velkjente med nattemørkets redsler.
18 Snøgt fer han yver vatnet burt, bannstøytt vert jordi hans i landet; til vinberg gjeng han ikkje meir.
Hastig rives de med av strømmen; forbannet blir deres arvedel i landet; de ferdes ikke mere på veien til vingårdene.
Tørke og hete sluker snevann, dødsriket dem som synder. (Sheol h7585)
20 Av moderlivet gløymd han er, og makkar mettar seg på honom; det ingen er som minnest han; so brotsverk brest liksom eit tre.
Hans mors liv glemmer ham, makken fortærer ham med lyst, ingen minnes ham mere, og ondskapen blir som et splintret tre.
21 Han plundra ho som ikkje fødde, som ufør var til barne-eign; mot enkja gjorde han’kje vel.
Slik går det med den som har plyndret den ufruktbare, som ikke fødte, og aldri har gjort godt mot enker.
22 Men han styd valdsmann med si kraft, og dei fær atter standa upp som hadde mist all von um livet.
Men Gud opholder voldsmennene lenge med sin kraft; de reiser sig igjen, skjønt de mistvilte om livet.
23 Han styd deim so dei liver trygt, hans augo vaktar deira vegar.
Han lar dem leve i trygghet og støtter dem; hans øine våker over deres veier.
24 Høgt stig dei, brått - dei er’kje meir - dei sig og døyr som alle andre, vert skorne av som aks på strå.
De stiger høit; en liten stund, så er de ikke mere; de segner og dør som alle andre, og som aks-toppen skjæres de av.
25 Er det’kje so? Kven legg imot? Kven gjer no mine ord um inkje?»
Og er det nu ikke så, hvem gjør mig da til løgner og mitt ord til intet?
