Jobs 23

1 Då svara Job og sagde:

A odpowiadając Ijob rzekł:

2 «Endå gjeld klaga mi for tråss, tungt legg eg handi på min sukk.

Czemuż jeszcze uporem zowiecie narzekanie moje, choć bieda moja cięższa jest niż wzdychanie moje?

3 Berre eg kunde finna honom og koma til hans bustad fram!

Obym wiedział, gdziebym go mógł znaleść, szedłbym aż do stolicy jego.

4 Då la eg fram for han mi sak og fyllte munnen min med prov.

Przełożyłbym przed nim sprawę moję, a usta moje napełniłbym dowodami.

5 Då høyrde eg kva svar han gav, og merka det han sa til meg.

Dowiedziałbym się, jakoby mi odpowiedział, a zrozumiałbym, coby mi rzekł.

6 Vilde med magt han mot meg standa? Nei, lyda på meg vilde han.

Izaż się w wielkości siły swojej będzie spierał ze mną? Nie; i owszem sam mi doda siły.

7 Ein skuldfri stod då for han fram; for alltid slapp eg domar min.

Tamby się człowiek szczery rozprawił z nim, i byłbym wolnym wiecznie od sędziego mego.

8 Gjeng eg i aust, han er’kje der; mot vest, eg vert han ikkje var;

Ale oto, pójdęli wprost, niemasz go; a jeźli nazad, nie dojdę go.

9 i nord han verkar, ei eg ser han, han snur mot sud, eg ser han ikkje.

Pójdęli w lewo, choćby zatrudniony był, nie oglądam go; ukryłliby się w prawo, nie ujrzę go,

10 For all den veg eg fer han kjenner; prøvde han meg, eg var som gull.

Gdyż on zna drogę moję; a będzieli mię doświadczał, jako złoto wynijdę.

11 Min fot hev fylgt i faret hans; hans veg eg gjeng ubrigdeleg,

Śladu jego trzymała się noga moja; drogim jego przestrzegał, a nie zstępowałem z niej.

12 veik ei frå det hans lippa baud, meir enn mi lov eg lydde hans.

Od przykazania ust jego nie odchylałem się; owszem, postanowiłem u siebie zachować słowa ust jego.

13 Men ein er han, kven hindrar honom? Det han hev hug til, gjer han og.

Jeźli on przy swem stanie, któż go odwróci? bo co dusza jego żąda, to uczyni:

14 Han um min lagnad avgjerd tek, og hev med meg so mangt i emning.

Bo on wykona, co postanowił o mnie, a takowych przykładów dosyć jest u niego.

15 Eg difor ræddast for hans åsyn, når eg det minnest, skjelv eg for han.

Przetoż od oblicza jego strwożyłem się, a uważając to, lękam się go.

16 Ja, Gud hev brote ned mitt mod, og Allvald hev gjort meg fælen,

Bóg zemdlił serce moje, a Wszechmocny zatrwożył mną.

17 ei er det myrkret som meg tyner, og ei mi eigi myrke åsyn.

Tak, żem mało nie zginął od ciemności; bo przed oblicznością moją nie zakrył zamroczenia.