Jobs 23

1 Då svara Job og sagde:

Hoe ty natoi’ Iobe:

2 «Endå gjeld klaga mi for tråss, tungt legg eg handi på min sukk.

Mafaitse ty toreoko henaneo, taña-miletraletra ty amy hatreontreoko.

3 Berre eg kunde finna honom og koma til hans bustad fram!

Ehe te napotako ty hahatreavako Aze, hiheovako mb’am-piambesa’e mb’eo.

4 Då la eg fram for han mi sak og fyllte munnen min med prov.

Halahako aolo’e eo ty amako, vaho hatsafeko veroke ty vavako.

5 Då høyrde eg kva svar han gav, og merka det han sa til meg.

Ho azoko ty entañe havale’e ahy, vaho ho rendreko ty hitsara’e.

6 Vilde med magt han mot meg standa? Nei, lyda på meg vilde han.

Hatreatré’e ami’ty hara’elahin-kaozara’e hao? Aiy, f’ie ho haoñe’e.

7 Ein skuldfri stod då for han fram; for alltid slapp eg domar min.

Mete hilahatse ama’e ty vañoñe, hamotsorañe ahy nainai’e amy Mpizakakoy.

8 Gjeng eg i aust, han er’kje der; mot vest, eg vert han ikkje var;

Hehe te mionjon-draho, f’ie tsy eo, midisa-voly, fa tsy isako,

9 i nord han verkar, ei eg ser han, han snur mot sud, eg ser han ikkje.

ie mitoloñ’an-kavia, tsy treako, ie mitolike mb’àn-kavana, tsy rendreko.

10 For all den veg eg fer han kjenner; prøvde han meg, eg var som gull.

Fe arofoana’e ty lala fombàko, ie fa nitsoeha’e le hiboake hoe volamena.

11 Min fot hev fylgt i faret hans; hans veg eg gjeng ubrigdeleg,

Nahafitinoñe i lia’ey ty tomboko, nifaharako i lala’ey vaho tsy nitsile.

12 veik ei frå det hans lippa baud, meir enn mi lov eg lydde hans.

Tsy nisitahako o nafèm-pivimbi’eo; nahajako o tsaram-palie’eo mandikoatse ty anjara rimako.

13 Men ein er han, kven hindrar honom? Det han hev hug til, gjer han og.

F’ie tsy roe tsy telo, ia ty hampitolik’ aze? anoe’e iaby ze satrin’arofo’e.

14 Han um min lagnad avgjerd tek, og hev med meg so mangt i emning.

Ie ro mañeneke o atolots’ ahikoo: maro ty fanoe’e hoe Izay.

15 Eg difor ræddast for hans åsyn, når eg det minnest, skjelv eg for han.

Aa le hirevendreven-draho añ’atrefa’e eo; izaho mitsakore, le añeveñako.

16 Ja, Gud hev brote ned mitt mod, og Allvald hev gjort meg fælen,

Ampianifan’ Añahare ty troko, ampangebahebae’ i El-Sadai,

17 ei er det myrkret som meg tyner, og ei mi eigi myrke åsyn.

Toe tsy naitoañ’ añatrefa’ i ieñey iraho, naho nisaroña’e an-tareheko i fimoromoroñañey.