Jobs 23
1 Då svara Job og sagde:
Kalpasanna simmungbat ni Job ket kinunana,
2 «Endå gjeld klaga mi for tråss, tungt legg eg handi på min sukk.
“Uray ita nga aldaw nasaem ti dayengdengko; nadagdagsen ti panagsagsagabak ngem ti panagas-asugko.
3 Berre eg kunde finna honom og koma til hans bustad fram!
O, nga ammok koma ti pakasarakak kenkuana! O, a mapanak koma iti ayanna!
4 Då la eg fram for han mi sak og fyllte munnen min med prov.
Idatagkonto a siuurnos ti kasasaadko iti sangoananna ken punnoekto ti ngiwatko kadagiti pannakisinnuppiat.
5 Då høyrde eg kva svar han gav, og merka det han sa til meg.
Adalekto dagiti sasao nga isungbatna kaniak ken awatekto no ania ti ibagana kaniak.
6 Vilde med magt han mot meg standa? Nei, lyda på meg vilde han.
Makisinnuppiatto kadi isuna kaniak iti kinaindaklan ti pannakabalinna? Saan, ipangagnakto.
7 Ein skuldfri stod då for han fram; for alltid slapp eg domar min.
Mabalin a makisinnupiat kenkuana sadiay ti nalinteg a tao. Iti kastoy a wagas, mapakawanakto iti agnanayon babaen ti ukomko.
8 Gjeng eg i aust, han er’kje der; mot vest, eg vert han ikkje var;
Kitaenyo, agpadayaak, ngem awan isuna sadiay, ken agpalaudak, ngem saanko a madlaw isuna.
9 i nord han verkar, ei eg ser han, han snur mot sud, eg ser han ikkje.
Iti amianan, a pagub-ubraanna, ngem saanko isuna a makita, ken iti abagatan, a paglemlemmenganna tapno saanko isuna a makita.
10 For all den veg eg fer han kjenner; prøvde han meg, eg var som gull.
Ngem ammona ti dalan a papanak; inton nasuotnakun, rummuarakto a kasla balitok.
11 Min fot hev fylgt i faret hans; hans veg eg gjeng ubrigdeleg,
Sumursurot a naan-anay ti sakak kadagiti addangna; sinalimetmetak ti dalanna ken saanak a simmiasi.
12 veik ei frå det hans lippa baud, meir enn mi lov eg lydde hans.
Saanak a nagsukir kadagiti bilin dagiti bibigna; indulinko dagiti sasao ti ngiwatna ditoy pusok.
13 Men ein er han, kven hindrar honom? Det han hev hug til, gjer han og.
Ngem naidumduma isuna, siasino ti makapabaw-ing kenkuana? No ania dagiti tartarigagayanna, aramidenna.
14 Han um min lagnad avgjerd tek, og hev med meg so mangt i emning.
Ta ipatpatungpalna ti bilinna a maibusor kaniak; adu ti kasla kadagitoy.
15 Eg difor ræddast for hans åsyn, når eg det minnest, skjelv eg for han.
Ngarud, mabutengak iti presensiana; no panpanunotek isuna, mabutbutengak kenkuana.
16 Ja, Gud hev brote ned mitt mod, og Allvald hev gjort meg fælen,
Ta pinakapuy ti Dios ti pusok; pinagbutengnak ti Mannakabalin-amin.
17 ei er det myrkret som meg tyner, og ei mi eigi myrke åsyn.
Saan a ti sipnget ti nakadadaelak, wenno ti nakaro a kinasipnget ti nangabbong iti rupak.
