Jobs 20
1 Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:
Da tok Sofar fra Na'ama til orde og sa:
2 «Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.
Derfor legger mine tanker mig svaret i munnen, og derfor stormer det i mig;
3 Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.
hånende tilrettevisning må jeg høre, og min ånd gir mig svar ut fra min innsikt.
4 Veit du’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,
Vet du da ikke at slik har det vært fra evighet, fra den tid mennesker blev satt på jorden,
5 ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?
at de ugudeliges jubel er kort, og den gudløses glede bare varer et øieblikk?
6 Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,
Stiger enn hans stolthet til himmelen, og når enn hans hode til skyen,
7 han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.
så går han dog likesom sitt skarn til grunne for evig; de som så ham, spør: Hvor er han?
8 Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.
Som en drøm flyr han bort, og ingen finner ham mere; han jages bort som et nattesyn.
9 Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.
Det øie som så ham, ser ham ikke mere, og hans sted skuer ham ikke lenger.
10 Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.
Hans barn må søke småfolks yndest, og hans hender må gi hans gods tilbake.
11 Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.
Hans ben var fulle av ungdomskraft, men nu ligger den med ham i støvet.
12 Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,
Smaker enn det onde søtt i hans munn, skjuler han det under sin tunge,
13 sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,
sparer han på det og slipper det ikke, men holder det tilbake under sin gane,
14 so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.
så blir dog hans mat omskapt i hans innvoller og blir til ormegift i hans liv.
15 Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.
Han slukte gods, og han må spy det ut igjen; Gud driver det ut av hans buk.
16 Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.
Ormegift må han innsuge; huggormens tunge dreper ham.
17 Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.
Han skal ikke få se bekker, elver av honning og elver av melk.
18 Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert’kje glad.
Han må gi tilbake det han har tjent, og får ikke nyte det; meget gods har han vunnet, men han får liten glede av det.
19 Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.
For han knuste småfolk og lot dem ligge der; han rante hus til sig, men får ikke bygge dem om;
20 Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp’kje undan.
han kjente aldri ro i sitt indre; han skal ikke slippe unda med sine skatter.
21 Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.
Det var intet som undgikk hans grådighet; derfor varer ikke hans lykke.
22 I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.
Midt i hans rikdom blir det trangt for ham; hver nødlidende vender sin hånd mot ham.
23 Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.
For å fylle hans buk sender Gud sin brennende vrede mot ham og lar sin mat regne på ham.
24 Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;
Flykter han for våben av jern, så gjennemborer en bue av kobber ham.
25 ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.
Når han så drar pilen ut av sin rygg, og den lynende odd kommer frem av hans galle, da faller dødsredsler over ham.
26 Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.
Alt mørke er opspart for hans vel gjemte skatter; en ild som intet menneske puster til, fortærer ham; den eter det som er igjen i hans telt.
27 Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.
Himmelen åpenbarer hans misgjerning, og jorden reiser sig mot ham.
28 Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.
Det han har samlet i sitt hus, føres bort, det skylles bort på Guds vredes dag.
29 Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»
Dette er den lodd som et ugudelig menneske får av Gud, den arv som er tilkjent ham av den Allmektige.
