Jobs 20

1 Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:

Respondens autem Sophar Naamathites, dixit:

2 «Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.

Idcirco cogitationes meæ variæ succedunt sibi, et mens in diversa rapitur.

3 Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.

Doctrinam, qua me arguis, audiam, et spiritus intelligentiæ meæ respondebit mihi.

4 Veit du’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,

Hoc scio a principio, ex quo positus est homo super terram,

5 ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?

Quod laus impiorum brevis sit, et gaudium hypocritæ ad instar puncti.

6 Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,

Si ascenderit usque ad cælum superbia eius, et caput eius nubes tetigerit:

7 han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.

Quasi sterquilinium in fine perdetur: et qui eum viderant, dicent: Ubi est?

8 Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.

Velut somnium avolans non invenietur, transiet sicut visio nocturna.

9 Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.

Oculus, qui eum viderat, non videbit, neque ultra intuebitur eum locus suus.

10 Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.

Filii eius atterentur egestate, et manus illius reddent ei dolorem suum.

11 Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.

Ossa eius implebuntur vitiis adolescentiæ eius, et cum eo in pulvere dormient.

12 Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,

Cum enim dulce fuerit in ore eius malum, abscondet illud sub lingua sua.

13 sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,

Parcet illi, et non derelinquet illud, et celabit in gutture suo.

14 so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.

Panis eius in utero illius vertetur in fel aspidum intrinsecus.

15 Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.

Divitias, quas devoravit, evomet, et de ventre illius extrahet eas Deus.

16 Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.

Caput aspidum suget, et occidet eum lingua viperæ.

17 Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.

(Non videat rivulos fluminis, torrentes mellis, et butyri.)

18 Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert’kje glad.

Luet quæ fecit omnia, nec tamen consumetur: iuxta multitudinem adinventionum suarum, sic et sustinebit.

19 Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.

Quoniam confringens nudavit pauperes: domum rapuit, et non ædificavit eam.

20 Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp’kje undan.

Nec est satiatus venter eius: et cum habuerit quæ concupierat, possidere non poterit.

21 Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.

Non remansit de cibo eius, et propterea nihil permanebit de bonis eius.

22 I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.

Cum satiatus fuerit, arctabitur, æstuabit, et omnis dolor irruet super eum.

23 Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.

Utinam impleatur venter eius, ut emittat in eum iram furoris sui, et pluat super illum bellum suum.

24 Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;

Fugiet arma ferrea, et irruet in arcum æreum.

25 ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.

Eductus, et egrediens de vagina sua, et fulgurans in amaritudine sua: vadent, et venient super eum horribiles.

26 Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.

Omnes tenebræ absconditæ sunt in occultis eius: devorabit eum ignis, qui non succenditur, affligetur relictus in tabernaculo suo.

27 Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.

Revelabunt cæli iniquitatem eius, et terra consurget adversus eum.

28 Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.

Apertum erit germen domus illius, detrahetur in die furoris Dei.

29 Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»

Hæc est pars hominis impii a Deo, et hereditas verborum eius a Domino.