Jobs 20

1 Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:

2 «Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.

3 Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.

4 Veit du’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,

5 ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?

6 Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,

7 han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.

8 Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.

9 Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.

10 Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.

11 Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.

12 Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,

13 sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,

14 so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.

15 Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.

16 Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.

17 Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.

18 Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert’kje glad.

19 Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.

20 Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp’kje undan.

21 Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.

22 I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.

23 Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.

24 Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;

25 ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.

26 Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.

27 Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.

28 Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.

29 Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»