Jobs 19
1 Då svara Job og sagde:
To pacoengah Job mah,
2 «Kor lenge vil mi sjel de harma og krasa meg med dykkar ord?
kai poek nang patang o sak, nasetto maw lok hoiah nang pacaekthlaek o han vop?
3 Ti gonger hev de no meg spotta; de skjemmest ei å krenkja meg.
Vai hato nang zoeh o boeh; azathaih tawn ai ah panoek vai ai ih kami baktiah nang zoeh o.
4 Hev eg i røyndi mistak gjort, dei mistak er mi eigi sak.
Sakpazaehaih ka tawnh cadoeh, ka sakpazaehaih loe kaimah nuiah ni krak.
5 Vil de dykk briska imot meg, som um eg lid mi skam med rette?
Nangcae loe kai ni nam oek o thuih, a sak ih zaehaih pongah ni azathaih hoiah oh, tiah nang naa o:
6 Hugs på at Gud hev bøygt meg ned og spana kringum meg sitt garn.
toe kai loe Sithaw mah ni amtimsak moe, anih ih thaang pongah ka manh, tito panoek oh.
7 Eg ropar: «Vald!» - men eg fær’kje svar; eg ropar: «Hjelp!» men fær’kje rett.
Khenah, ka sakpazaehaih thung hoiah ka hang; mi mah doeh tahngai ai; tha hoi ka hangh, toe toenghaih hoiah lokcaek kami om ai.
8 Han stengjer vegen for min fot, og myrker legg han på min stig.
Anih mah ka poeng thaih han ai ah ka caehhaih loklam to pakaa khoep, anih mah ka caehhaih loklam ah vinghaih to suek.
9 Min heidersklædnad drog han av; han frå mitt hovud kransen tok.
Ka lensawkhaih to anih mah ang khringh pae moe, ka lu nui ih lumuek to ang lak pae ving.
10 Mi vern han braut, so eg gjekk under, mi von sleit han lik treet upp.
Anih mah ahmuen kruek hoi ang boh pongah, kam ro boeh; anih mah ka oephaih to thing baktiah ang phongh pae ving.
11 Hans vreide logar meg imot, og for ein fiend’ held han meg.
Anih ih palung kabae to kai khaeah ang palai moe, kai hae a misa ah ang poek.
12 Hans skarar stemner fram mot meg; dei brøyter seg ein veg mot meg og lægrar seg kring tjeldet mitt.
Anih ih misatuh kaminawk loe, kai tuk hanah nawnto angzoh o moe, kai ih kahni im taeng boih ah atai o.
13 Han dreiv ifrå meg mine frendar, og kjenningar vart framande.
Kam nawkamyanawk to kai khae hoi kangthla ah a ohsak moe, kam puinawk doeh panoek vai ai ih kami baktiah ni oh o.
14 Skyldfolki held seg burte frå meg, husvenerne hev gløymt meg burt.
Ka canawknawk mah ang pahnawt o moe, kam puinawk mah ang pahnet o boeh.
15 For hjon og tenar er eg framand; dei held meg for ein ukjend mann.
Ka tamna nongpatanawk hoi ka imthung takohnawk mah angvin baktih, prae kalah kami baktiah ang khet o.
16 Ei svarar drengen på mitt rop. Eg må med munnen tigga honom;
Ka tamna to ka kawk naah, na pathim ai; tahmenhaih ka hnik cadoeh, na pathim ai boeh.
17 min ande byd imot for kona, eg tevjar ilt for mine sambrør.
Kang hahhaih takhi loe ka zu koeh koiah om ai, ka caanawk hanah panuet thok hmuen ah oh boeh.
18 Jamvel smågutar spottar meg, når eg stend upp, dei talar mot meg.
Ue, nawktanawk mah ang patoek o, kang thawk tahang naah, ang pahnui o thuih.
19 Dei styggjest for meg mine vener, og dei eg elska, snur seg mot meg.
Kam puinawk mah ang panuet o moe, ka palung ih kaminawk doeh ka misa ah angcoeng o ving boeh.
20 Min kropp er berre skin og bein, snaudt hev eg endå tannkjøt att.
Ka huh loe nganhin hoi angbet rap boeh moe, ka haa doeh angkhringh boeh.
21 Hav medynk, medynk, mine vener! Gud hev meg råka med si hand.
Aw kam puinawk, na tahmen oh, na tahmen oh; Sithaw mah ni ang boh.
22 Kvifor skal de som Gud meg jaga, og vert ei mette av mitt kjøt?
Tipongah Sithaw pacaekthlaek baktiah kai nang pacaekthlaek o loe? Kai ih angan hoiah zok nam hah o ai vop maw?
23 Å, gjev at mine ord vart skrivne, og i ei bok vart rita inn,
Aw, ka loknawk hae pakuem o nasoe loe, nihcae mah cabu ah pathok o nasoe.
24 ja, vart med jarnmeitel og bly for ævleg tid i berget hogne!
Sum cacung hoiah tarik o nasoe loe, thlung nuiah dungzan ah tarik o poe nasoe!
25 Eg veit at min utløysar liver, til sist han yver moldi kjem.
Kai akrangkung loe hing, tiah ka panoek; anih loe hnukkhuem atue boeng naah long ah angdoe tih;
26 Og når mi hud er øydelagd, ut frå mitt kjøt då ser eg Gud,
ka nganhin amro moe, hae takpum hae amro ving cadoeh, ka taksa hoiah Sithaw to ka hnu vop tih;
27 eg honom ser som venen min, mitt auga ser det, ingen framand! Å, nyro lengtar i mitt liv!
anih to ka hnu tih; minawk mah hnuk ih na ai, kaimah roe mik hoiah ka hnu tih; ka palungthin mah zing kong boeh.
28 De segjer: «Me vil jaga honom!» - som um orsaki låg hjå meg!
Nangcae mah, anih hae kawbangmaw pacaekthlaek han, anih zae nethaih kawbangmaw hnuk thai han? tiah na thuih o,
29 Men de lyt agta dykk for sverdet; for vreide vert ved sverdet straffa. Og de skal vita: domen kjem.»
sumsen to na zit o han oh, Sithaw palungphuihaih mah sumsen hoi danpaekhaih to tacawtsak, lokcaekhaih atue oh, tiah panoek oh, tiah a naa.
