Jobs 17
1 Mi ånd er knekt, mitt liv er sløkt, no hev eg berre gravi att.
“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
2 Eg hæding finn på kvar ein kant, ved deira tråss lyt auga dvelja.
Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
3 Å, set eit pant for meg hjå deg! Kven elles skal meg handslag gjeva?
“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
4 Du stengde deira sjæl for skyn; difor vil du ikkje lyfta deim.
Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
5 Den som gjev vener burt til plundring, hans søner sloknar augo på.
Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
6 Eg er for folk til ordtak sett, som ein dei sputtar beint i syni.
“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
7 Mitt auga sjukt av sorger er, og mine lemer er ein skugge.
Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
8 Dei rettvise støkk yver slikt, og skuldfri harmast på ugudleg.
Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
9 Men rettvis mann sin veg gjeng fram, og magti veks hjå reinhendt mann.
Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
10 Men de - kom berre alle att! Eg ingen vismann finn hjå dykk.
“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
11 Og mine dagar dei kvarv burt; og mine planar slitna sund, dei som mitt hjarta emna på.
Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
12 Men dei gjer natti um til dag, som ljos var næmare enn myrkrer.
Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam, (Sheol h7585)
14 Til gravi ropar eg: «Min far!» til makken: «Mor mi! Syster mi!»
Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
15 Kvar vert det då av voni mi? Mi von, kven augnar henne då?
Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
