Jobs 16

1 Då svara Job og sagde:

Wtedy Hiob odpowiedział:

2 «Eg hev høyrt nok av dette slag; d’er brysam trøyst de alle gjev.

Słyszałem wiele takich rzeczy; wy wszyscy jesteście przykrymi pocieszycielami.

3 Vert det’kje slutt på tome ord? Kva er det som til svar deg driv?

Kiedy [będzie] koniec tych próżnych słów? Albo co cię skłania do tego, że tak odpowiadasz?

4 Eg skulde tala liksom de, i fall de var i staden min; eg sette ord i hop mot dykk, eg riste hovudet mot dykk;

Ja także mógłbym mówić jak wy; gdybyście byli w moim położeniu, mógłbym nagromadzić słów przeciwko wam i potrząsać głową nad wami.

5 eg skulde trøysta dykk med munnen og lindra dykk med lippemedynk.

Ja jednak pokrzepiałbym was swoimi ustami i poruszanie moich warg ulżyłoby [waszym cierpieniom].

6 Men tale lindrar ei min verk, og ikkje kverv han um eg tegjer.

[Ale] jeśli będę mówił, mojemu bólowi to nie ulży, a jeśli przestanę, czyż opuści mnie?

7 Men no hev han meg trøytta ut, du hev øydt ut min heile huslyd.

A teraz zmęczył mnie. Spustoszyłeś całe moje zgromadzenie.

8 Du klemde meg, til vitne vart det, mi liding reiste seg imot meg og vitna mot meg beint i syni.

Pomarszczyłeś mnie na świadectwo, a moje wychudzenie powstaje i świadczy przeciwko mnie w twarz.

9 Hans vreide reiv og elte meg; han gnistra tennerne imot meg; fiendar kveste augo på meg

Jego gniew [mnie] porwał, nienawidzi mnie; zgrzyta na mnie zębami. Mój wróg przeszywa mnie wzrokiem.

10 og opna munnen sin imot meg og slo mi kinn med skjemdarslag og stima saman imot meg.

Otworzyli na mnie swe usta; znieważając, bili mnie po policzkach; zebrali się razem przeciwko mnie.

11 Til farkar Gud meg yverlet og kastar meg i brotsmenns vald.

Bóg wydał mnie przewrotnemu, oddał mnie w ręce niegodziwych.

12 Midt i min fred han skræmde meg, treiv meg i nakken, krasa meg, til skiva sette han meg upp.

Żyłem w spokoju, ale on mnie pokruszył; chwycił mnie za kark, roztrzaskał i postawił sobie za cel.

13 Hans pilar svirrar kringum meg; bønlaust han kløyver mine nyro, mitt gall han tømer ut på jordi.

Otoczyli mnie jego strzelcy; przeszywa moje nerki, a nie oszczędził; wylał na ziemię moją żółć.

14 Han bryt meg sund med brot på brot og stormar mot meg som ei kjempa.

Rozbija mnie, ranę za raną; naciera na mnie jak olbrzym.

15 Sekk hev eg sytt um hudi mi og stukke hornet mitt i moldi.

Uszyłem wór na swoją skórę i prochem zbezcześciłem swój róg.

16 Raudt er mitt andlit utav gråt, og myrkret tyngjer augneloki,

Moja twarz jest czerwona od płaczu i na moich powiekach [jest] cień śmierci.

17 endå mi hand er rein for vald, og bøni mi er fri for svik.

Chociaż nie ma żadnej krzywdy na moich rękach, a moja modlitwa jest czysta.

18 Løyn ikkje blodet mitt, du jord! Legg ikkje klaga mi til kvile!

Ziemio, nie zakrywaj mojej krwi i niech moje wołanie nie znajdzie miejsca!

19 Alt no mitt vitne er i himmeln, min målsmann i det høge bur.

Oto teraz mój świadek jest w niebie, mój obrońca na wysokości.

20 Når mine vener spottar meg; til Gud eg tårut auga vender.

Moi przyjaciele szydzą ze mnie, ale moje oko wylewa łzy ku Bogu.

21 Han døme millom Gud og mann og millom mannen og hans ven.

Oby ktoś spierał się z Bogiem o człowieka jak człowiek [spiera się] o swego bliźniego!

22 Og ikkje mange år det vert fyrr eg gjeng burt og kjem’kje att.

Upłynie bowiem niewiele lat, a pójdę ścieżką, skąd nie powrócę.