Jobs 16
1 Då svara Job og sagde:
Ale odpowiedział Ijob, i rzekł:
2 «Eg hev høyrt nok av dette slag; d’er brysam trøyst de alle gjev.
Słyszałem takowych rzeczy wiele; przykrymi cieszycielami wy wszyscy jesteście.
3 Vert det’kje slutt på tome ord? Kva er det som til svar deg driv?
I kiedyż będzie koniec tym próżnym słowom? albo co cię przymusza, że tak odpowiadasz?
4 Eg skulde tala liksom de, i fall de var i staden min; eg sette ord i hop mot dykk, eg riste hovudet mot dykk;
Azażbym ja tak mówił, jako wy, gdybyście wy byli na miejscu mojem? azażbym zbierał przeciwko wam słowa, i kiwałlibym nad wami głową swoją?
5 eg skulde trøysta dykk med munnen og lindra dykk med lippemedynk.
Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.
6 Men tale lindrar ei min verk, og ikkje kverv han um eg tegjer.
Ale jeźli będę mówił, przecież się nie ukoi boleść moja; a jeźli też przestanę, izaż odejdzie odemnie?
7 Men no hev han meg trøytta ut, du hev øydt ut min heile huslyd.
A teraz zemdlił mię; spustoszyłeś, o Boże! wszystko zgromadzenie moje.
8 Du klemde meg, til vitne vart det, mi liding reiste seg imot meg og vitna mot meg beint i syni.
Pomarszczyłeś mię na świadectwo, a znaczne na mnie schudzenie moje na twarzy mojej, jawnie świadczy przeciwko mnie.
9 Hans vreide reiv og elte meg; han gnistra tennerne imot meg; fiendar kveste augo på meg
Popędliwość jego porwała mię, i wziął nienawiść przeciwko mnie; a zgrzytając na mię zębami swemi, jako nieprzyjaciel mój, bystremi oczyma swemi spojrzał na mię.
10 og opna munnen sin imot meg og slo mi kinn med skjemdarslag og stima saman imot meg.
Rozdzierają na mię usta swe, i sromotnie mię policzkowali, zebrawszy się społu przeciwko mnie.
11 Til farkar Gud meg yverlet og kastar meg i brotsmenns vald.
Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię.
12 Midt i min fred han skræmde meg, treiv meg i nakken, krasa meg, til skiva sette han meg upp.
Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel.
13 Hans pilar svirrar kringum meg; bønlaust han kløyver mine nyro, mitt gall han tømer ut på jordi.
Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję.
14 Han bryt meg sund med brot på brot og stormar mot meg som ei kjempa.
Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.
15 Sekk hev eg sytt um hudi mi og stukke hornet mitt i moldi.
Uszyłem wór na zsiniałą skórę moję, a oszpeciłem prochem głowę moję.
16 Raudt er mitt andlit utav gråt, og myrkret tyngjer augneloki,
Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cień śmierci.
17 endå mi hand er rein for vald, og bøni mi er fri for svik.
Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak, )
18 Løyn ikkje blodet mitt, du jord! Legg ikkje klaga mi til kvile!
O ziemio! nie zakrywajże krwi mojej, a niech nie ma miejsca wołanie moje!
19 Alt no mitt vitne er i himmeln, min målsmann i det høge bur.
Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.
20 Når mine vener spottar meg; til Gud eg tårut auga vender.
O krasomówcy moi, przyjaciele moi! wylewa łzy do Boga oko moje.
21 Han døme millom Gud og mann og millom mannen og hans ven.
Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!
22 Og ikkje mange år det vert fyrr eg gjeng burt og kjem’kje att.
Bo lata zamierzone nadchodzą, a ścieszką, którą się nie wrócę, już idą.
