Jobs 16
1 Då svara Job og sagde:
Ket simmungbat ni Job ket kinunana,
2 «Eg hev høyrt nok av dette slag; d’er brysam trøyst de alle gjev.
“Nakanggegakon kadagiti adu a kakasta a banbanag; nakaay-ay-aykayo amin a mangliwliwa.
3 Vert det’kje slutt på tome ord? Kva er det som til svar deg driv?
Addanto kadi paggibusan dagiti awan serserbina a sasao? Ania ti parikutmo ta sumungbatka a kas iti daytoy?
4 Eg skulde tala liksom de, i fall de var i staden min; eg sette ord i hop mot dykk, eg riste hovudet mot dykk;
Mabalinko met ti agsao a kas kadakayo, no addakayo iti saadko; Mabalinko nga urnongen ken pagtitiponen dagiti sasao a maibusor kadakayo ken agwingiwingak kadakayo iti pananglais.
5 eg skulde trøysta dykk med munnen og lindra dykk med lippemedynk.
O, kasano a pabilgenkayo babaen ti ngiwatko! Kasano a pabang-aren ti panangliwliwa dagiti bibigko ti ladingityo!
6 Men tale lindrar ei min verk, og ikkje kverv han um eg tegjer.
No agsaoak, saan a mabang-aran ti ladingitko; no isardengko ti agsasao, kasano a matulonganak?
7 Men no hev han meg trøytta ut, du hev øydt ut min heile huslyd.
Ngem ita O Dios, binannognak; binaybay-am amin a pamiliak.
8 Du klemde meg, til vitne vart det, mi liding reiste seg imot meg og vitna mot meg beint i syni.
Pinagkuretretnak, a maysa a saksi a maibusor kaniak; tumakder ti kinakuttong ti bagik a maibusor kaniak, ken agsaksi daytoy a maibusor iti rupak.
9 Hans vreide reiv og elte meg; han gnistra tennerne imot meg; fiendar kveste augo på meg
Pinirsa-pirsaynak ti Dios iti pungtotna ken indadanesnak; Pinagngarietannak babaen ti ngipenna; pinatadem ti kabusorko dagiti matana kabayatan pirpirsayennak.
10 og opna munnen sin imot meg og slo mi kinn med skjemdarslag og stima saman imot meg.
Ginuyabandak dagiti tattao; tinungpadak a siuumsi; naguummongda a maibusor kaniak.
11 Til farkar Gud meg yverlet og kastar meg i brotsmenns vald.
Inyawatnak ti Dios kadagiti saan a nadiosan a tattao ken impurruaknak kadagiti ima dagiti nadangkes a tattao.
12 Midt i min fred han skræmde meg, treiv meg i nakken, krasa meg, til skiva sette han meg upp.
Natalnaak idi, ket binuraknak. Wen, binekkelnak ken indumudomnak a napirsa-pirsay; insaadnak pay a kas pagpuntaan.
13 Hans pilar svirrar kringum meg; bønlaust han kløyver mine nyro, mitt gall han tømer ut på jordi.
Palpalawlawandak dagiti pumapanana; tudtudoken ti Dios dagiti bekkelko, ken dinak kinaassian; imbukbokna ti aprok iti rabaw ti daga.
14 Han bryt meg sund med brot på brot og stormar mot meg som ei kjempa.
Burburakenna ti didingko iti paulit-ulit; tumaray isuna nga umay kaniak a kasla maysa a mannakigubat.
15 Sekk hev eg sytt um hudi mi og stukke hornet mitt i moldi.
Nangidaitak iti nakirsang a lupot iti rabaw ti kudilko; Intudokko ti sarak iti rabaw iti daga.
16 Raudt er mitt andlit utav gråt, og myrkret tyngjer augneloki,
Nalabaga ti rupak iti panagsangsangit; adda kadagiti kalub ti matak ti aniniwan ni patay
17 endå mi hand er rein for vald, og bøni mi er fri for svik.
uray no awan ti kinaranggas kadagiti imak, ken nadalus ti kararagko.
18 Løyn ikkje blodet mitt, du jord! Legg ikkje klaga mi til kvile!
O daga, saanmo nga abbongan ti darak; awan koma ti disso a paginanaan ti asugko.
19 Alt no mitt vitne er i himmeln, min målsmann i det høge bur.
Uray ita, adtoy, ti saksik ket adda iti langit; ti mangikalintegan kaniak ket adda iti ngato.
20 Når mine vener spottar meg; til Gud eg tårut auga vender.
Uy-uyawendak dagiti gagayyemko, ngem agar-arubos ti lulua dagiti matak iti Dios.
21 Han døme millom Gud og mann og millom mannen og hans ven.
Dawatek iti dayta a saksi iti langit nga ikalinteganna daytoy a tao iti Dios a kas ti ar-aramiden ti maysa a tao iti kaarubana!
22 Og ikkje mange år det vert fyrr eg gjeng burt og kjem’kje att.
Ta no lumabas dagiti sumagmamano a tawtawen, mapanakto iti disso a saanakton a makasubli.
