Jobs 15

1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:

2 «Kjem svar i vind og ver frå vismann? Fyller han barmen sin med storm?

3 Vil han med ugangstale lasta? Med ord som nyttelause er?

4 Otten for Gud den bryt du ned og skjeplar andakt for Guds åsyn.

5 For syndi styrer munnen din; du talar som dei falske talar.

6 Din munn deg dømer, ikkje eg; og dine lippor vitnar mot deg.

7 Vart fyrst av menneskje du fødd? Vert fyre haugarne du avla?

8 Var du i Guds rådleggjing med? Og fekk du visdom til deg rana?

9 Kva veit du som me ikkje veit? Kva skynar du som me ei kjenner?

10 Gråhærd og gamling er hjå oss; han eldre er enn jamvel far din.

11 Er trøyst frå Gud det altfor ring? Vanvyrder du eit rolegt ord?

12 Kvi let du hugen eggja deg? Kvi let du auga rulla vilt?

13 For imot Gud din harm du snur og let or munnen ordi strøyma.

14 Kor kann vel mannen vera rein? Og kvinnefødde hava rett?

15 På sine heilage han lit ei; for honom er’kje himmeln rein,

16 langt mindre då ein styggeting, ein mann som urett drikk som med vatn.

17 Eg vil deg læra; høyr på meg! Det som eg såg, vil eg deg melda,

18 det som vismenner segja kann, og ei hev dult frå sine feder,

19 dei som åleine landet åtte, og ingen framand kom bland deim.

20 Den vonde stødt i uro liver, for valdsmann gøymt er fåe år.

21 I øyro rædsletonar ljomar; fyrr han veit av, kjem tynaren.

22 Han trur’kje han kann fly frå myrkret; han venta lyt det kvasse sverd.

23 Han leitar etter brød: Kvar er det? Han veit, ein myrk dag er for hand.

24 Naud, trengsla skræmer, tyngjer honom, liksom ein konge budd til strid.

25 For imot Gud han lyfte handi og våga tråssa Allvalds-Gud,

26 han storma fram med nakken lyft, med vern utav skjold-ryggjer sterke;

27 han dekte andlitet med feitt og gjorde sine lender feite.

28 Han budde i bannstøytte byar, i hus som ingen burde bu i, men til grushaugar etla var.

29 Han vart’kje rik, hans gods kverv burt, hans grøda luter ei mot jordi.

30 Han kann’kje koma undan myrkret. Hans greiner turkast burt i hiten, og han kjem burt ved hans munns ande.

31 Trur han på fåfengd, vert han narra, og berre fåfengd haustar han.

32 Fyrr dagen kjem, då vert det uppfyllt, hans palmegreiner grønkar ikkje.

33 Lik vinstokk misser han si druva, spiller sin blom som oljetreet.

34 Ein syndarflokk set ingi frukt, og elden øyder mute- tjeldi.

35 Dei avlar møda, føder tjon, og svik i fanget sitt dei nører.»