Jobs 15
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:
2 «Kjem svar i vind og ver frå vismann? Fyller han barmen sin med storm?
Svarer vel en vis mann med en kunnskap som bare er vind, og fyller han sitt indre med stormvær?
3 Vil han med ugangstale lasta? Med ord som nyttelause er?
Vil han vel forsvare sin sak med ord som ikke nytter, og med tale hvormed han intet utretter?
4 Otten for Gud den bryt du ned og skjeplar andakt for Guds åsyn.
Du nedbryter endog gudsfrykten og svekker andakten for Guds åsyn;
5 For syndi styrer munnen din; du talar som dei falske talar.
for din synd legger ordene i din munn, og du velger falske menns tale.
6 Din munn deg dømer, ikkje eg; og dine lippor vitnar mot deg.
Din egen munn domfeller dig, ikke jeg; dine leber vidner mot dig.
7 Vart fyrst av menneskje du fødd? Vert fyre haugarne du avla?
Blev du født først av alle mennesker, eller kom du til verden før alle haugene var til?
8 Var du i Guds rådleggjing med? Og fekk du visdom til deg rana?
Har du vært tilhører i Guds lønnlige råd og der tilranet dig visdom?
9 Kva veit du som me ikkje veit? Kva skynar du som me ei kjenner?
Hvad vet du som vi ikke vet? Hvad forstår du som er ukjent for oss?
10 Gråhærd og gamling er hjå oss; han eldre er enn jamvel far din.
Det er blandt oss en som er både gammel og gråhåret, rikere på dager enn din far.
11 Er trøyst frå Gud det altfor ring? Vanvyrder du eit rolegt ord?
Er Guds trøsteord for lite for dig, og et ord som er talt i saktmodighet til dig?
12 Kvi let du hugen eggja deg? Kvi let du auga rulla vilt?
Hvorfor lar du dig rive med av ditt hjerte, og hvorfor gnistrer dine øine? -
13 For imot Gud din harm du snur og let or munnen ordi strøyma.
siden du vender din vrede mot Gud og lar ordene strømme fra din munn.
14 Kor kann vel mannen vera rein? Og kvinnefødde hava rett?
Hvad er et menneske, at han skulde være ren, og en som er født av en kvinne, at han skulde være rettferdig?
15 På sine heilage han lit ei; for honom er’kje himmeln rein,
Endog på sine hellige stoler han ikke, og himlene er ikke rene i hans øine,
16 langt mindre då ein styggeting, ein mann som urett drikk som med vatn.
langt mindre da en vederstyggelig, en fordervet, en mann som drikker urett som vann.
17 Eg vil deg læra; høyr på meg! Det som eg såg, vil eg deg melda,
Jeg vil kunngjøre dig noget, hør på mig! Hvad jeg har sett, det vil jeg fortelle,
18 det som vismenner segja kann, og ei hev dult frå sine feder,
det som vise menn forkynner og ikke har dulgt, det som de mottok fra sine fedre,
19 dei som åleine landet åtte, og ingen framand kom bland deim.
til hvem landet alene var gitt, og blandt hvem ingen fremmed hadde draget igjennem.
20 Den vonde stødt i uro liver, for valdsmann gøymt er fåe år.
En ugudelig lever i angst alle sine dager, og få i tall er de år som er gjemt for voldsmannen.
21 I øyro rædsletonar ljomar; fyrr han veit av, kjem tynaren.
Redselstoner lyder i hans ører; midt i freden kommer ødeleggeren over ham.
22 Han trur’kje han kann fly frå myrkret; han venta lyt det kvasse sverd.
Han tror ikke han skal komme tilbake fra mørket, og han er utsett til å falle for sverdet.
23 Han leitar etter brød: Kvar er det? Han veit, ein myrk dag er for hand.
Han flakker om efter brød og spør: Hvor er det å finne? Han vet at en mørkets dag står ferdig ved hans side.
24 Naud, trengsla skræmer, tyngjer honom, liksom ein konge budd til strid.
Nød og trengsel forferder ham; den overvelder ham, lik en stridsrustet konge,
25 For imot Gud han lyfte handi og våga tråssa Allvalds-Gud,
fordi han rakte ut sin hånd mot Gud og våget å trosse den Allmektige,
26 han storma fram med nakken lyft, med vern utav skjold-ryggjer sterke;
stormet frem mot ham med opreist nakke, med sine skjolds tette tak,
27 han dekte andlitet med feitt og gjorde sine lender feite.
fordi han dekket sitt ansikt med sin fedme og la fett på sin lend
28 Han budde i bannstøytte byar, i hus som ingen burde bu i, men til grushaugar etla var.
og bodde i ødelagte byer, i hus hvor ingen skulde bo, og som var bestemt til å bli grusdynger.
29 Han vart’kje rik, hans gods kverv burt, hans grøda luter ei mot jordi.
Han blir ikke rik, og hans gods varer ikke ved, og hans grøde luter ikke mot jorden.
30 Han kann’kje koma undan myrkret. Hans greiner turkast burt i hiten, og han kjem burt ved hans munns ande.
Han slipper ikke ut av mørket; ildslue skal tørke hans kvister, og han skal komme bort ved hans munns ånde.
31 Trur han på fåfengd, vert han narra, og berre fåfengd haustar han.
Ei sette han sin lit til det som forgjengelig er! Da narrer han sig selv, for bare forgjengelighet blir hans vederlag.
32 Fyrr dagen kjem, då vert det uppfyllt, hans palmegreiner grønkar ikkje.
Før hans dag kommer, blir det opfylt, og hans gren grønnes ikke.
33 Lik vinstokk misser han si druva, spiller sin blom som oljetreet.
Han blir som et vintre som mister sine druer før de er modne, og som et oljetre som feller sine blomster;
34 Ein syndarflokk set ingi frukt, og elden øyder mute- tjeldi.
for den gudløses hus er ufruktbart, og ild fortærer deres telter som lar sig underkjøpe.
35 Dei avlar møda, føder tjon, og svik i fanget sitt dei nører.»
De undfanger ulykke og føder nød, og deres morsliv fostrer svik.
