< Jobs 14 >
1 Sjå - menneskjet, av kvinna født, det liver stutt, av uro mett.
Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis.
2 Som blom det sprett og visnar burt, ja, lik ein skugge burt det fer.
Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.
3 Men du med honom auga held, og meg du dreg for domen din.
Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in iudicium?
4 Skal tru det av ein urein kjem ein som er rein? Nei, ikkje ein!
Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine? nonne tu qui solus es?
5 Når dagetalet hans er sett, hans månads-tal sett fast hjå deg, når du for han ei grensa drog som ei han yverskrida kann,
Breves dies hominis sunt: numerus mensium eius apud te est: constituisti terminos eius, qui præteriri non poterunt.
6 so snu deg frå, lat han få fred og ha sin dag som leigekaren!
Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies eius.
7 For treet er det endå von; um det vert det hogge, sprett det att, på renningar det vantar ikkje.
Lignum habet spem: si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami eius pullulant.
8 Når røterne i jordi eldest, og stomnen døyr i turre mold,
Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
9 ved dåm av vatnet skyt det knupp, fær som ein stikling grøne greiner.
Ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam quasi cum primum plantatum est:
10 Men døyr ein mann, då ligg han der; han andast, og kvar er han då?
Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus atque consumptus, ubi quæso est?
11 Som vatnet renn ut or ein sjø, som elvi minkar, turkast ut,
Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat:
12 so ligg ein mann, ris ikkje upp; til himmeln kverv, dei vaknar ikkje; ein kann’kje vekkja deim or svevnen.
Sic homo cum dormierit, non resurget, donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo.
13 Å, gjev du gøymde meg i helheim, løynde meg, til din vreide gav seg, gav meg ein frest, og so meg hugsa! (Sheol )
Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? (Sheol )
14 Tru mannen døyr og livnar att? I all min strid eg skulde vona og venta til avløysing kom.
Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus, quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.
15 Eg skulde svara, når du ropa og lengta mot dine eige verk.
Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram.
16 Men no du tel kvart stig eg tek og agtar vel på syndi mi;
Tu quidem gressus meos dinumerasti, sed parce peccatis meis.
17 mi synd er læst i pungen inn, og på mi skuld du gøymer vel!
Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam.
18 Som fjellet fell og smuldrast burt, og berget frå sin stad vert flutt,
Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo.
19 Som vatnet holar steinen ut, og flaumen skolar moldi burt, so tek du ifrå mannen voni
Lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur: et hominem ergo similiter perdes.
20 og tyngjer honom ned for alltid. Han fer av stad; med åsyn rengd du sender honom burt frå deg.
Roborasti eum paululum ut in perpetuum transiret: immutabis faciem eius, et emittes eum.
21 Han veit’kje um hans born vert heidra; han merkar ikkje um dei armast;
Sive nobiles fuerint filii eius, sive ignobiles, non intelliget.
22 Hans eigen kropp hans liding valdar, og sjæli græt for eigi sorg.»
Attamen caro eius dum vivet dolebit, et anima illius super semetipso lugebit.