< Jobs 14 >
1 Sjå - menneskjet, av kvinna født, det liver stutt, av uro mett.
2 Som blom det sprett og visnar burt, ja, lik ein skugge burt det fer.
3 Men du med honom auga held, og meg du dreg for domen din.
4 Skal tru det av ein urein kjem ein som er rein? Nei, ikkje ein!
5 Når dagetalet hans er sett, hans månads-tal sett fast hjå deg, når du for han ei grensa drog som ei han yverskrida kann,
6 so snu deg frå, lat han få fred og ha sin dag som leigekaren!
7 For treet er det endå von; um det vert det hogge, sprett det att, på renningar det vantar ikkje.
8 Når røterne i jordi eldest, og stomnen døyr i turre mold,
9 ved dåm av vatnet skyt det knupp, fær som ein stikling grøne greiner.
10 Men døyr ein mann, då ligg han der; han andast, og kvar er han då?
11 Som vatnet renn ut or ein sjø, som elvi minkar, turkast ut,
12 so ligg ein mann, ris ikkje upp; til himmeln kverv, dei vaknar ikkje; ein kann’kje vekkja deim or svevnen.
13 Å, gjev du gøymde meg i helheim, løynde meg, til din vreide gav seg, gav meg ein frest, og so meg hugsa! (Sheol )
14 Tru mannen døyr og livnar att? I all min strid eg skulde vona og venta til avløysing kom.
15 Eg skulde svara, når du ropa og lengta mot dine eige verk.
16 Men no du tel kvart stig eg tek og agtar vel på syndi mi;
17 mi synd er læst i pungen inn, og på mi skuld du gøymer vel!
18 Som fjellet fell og smuldrast burt, og berget frå sin stad vert flutt,
19 Som vatnet holar steinen ut, og flaumen skolar moldi burt, so tek du ifrå mannen voni
20 og tyngjer honom ned for alltid. Han fer av stad; med åsyn rengd du sender honom burt frå deg.
21 Han veit’kje um hans born vert heidra; han merkar ikkje um dei armast;
22 Hans eigen kropp hans liding valdar, og sjæli græt for eigi sorg.»
