Jobs 11
1 Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:
Respondens autem Sophar Naamathites, dixit:
2 «Skal slik ei svalling ei få svar? Skal slik ein storpratar få rett?
Numquid qui multa loquitur, non et audiet? aut vir verbosus iustificabitur?
3 Skal menner for din ordflaum tegja? Skal du få spotta utan skjemsla?
Tibi soli tacebunt homines? et cum ceteros irriseris, a nullo confutaberis?
4 Du segjer: «Rein er læra mi, eg skuldfri er i dine augo.»
Dixisti enim: Purus est sermo meus, et mundus sum in conspectu tuo.
5 Men dersom berre Gud vil tala og opna munnen sin mot deg,
Atque utinam Deus loqueretur tecum, et aperiret labia sua tibi,
6 og syna deg sin løynde visdom, kor han eig vit i dobbelt mål! Då skulde du nok skyna at Gud gjev deg noko til av syndi.
Ut ostenderet tibi secreta sapientiae, et quod multiplex esset lex eius, et intelligeres quod multo minora exigaris ab eo, quam meretur iniquitas tua.
7 Skal tru Guds tankedjup du kjenner? Hev du nått fram til Allvalds grensa?
Forsitan vestigia Dei comprehendes, et usque ad perfectum Omnipotentem reperies?
Excelsior caelo est, et quid facies? profundior inferno, et unde cognosces? (Sheol h7585)
9 Lenger enn jordi strekkjer seg og breidare enn havet sjølv.
Longior terra mensura eius, et latior mari.
10 Når han skrid fram og legg i lekkjor, stemnar til doms, kven stoggar honom?
Si subverterit omnia, vel in unum coarctaverit, quis contradicet ei?
11 Han kjenner deim som talar lygn; han ser den falske utan leiting.
Ipse enim novit hominum vanitatem, et videns iniquitatem, nonne considerat?
12 Det tome hovud fær forstand, og asenfolen vert til mann.
Vir vanus in superbiam erigitur, et tamquam pullum onagri se liberum natum putat.
13 Men vil du bu ditt hjarta rett og henderne mot honom breida
Tu autem firmasti cor tuum, et expandisti ad eum manus tuas.
14 og halda svik frå handa di og urett burte frå ditt tjeld,
Si iniquitatem, quae est in manu tua, abstuleris a te, et non manserit in tabernaculo tuo iniustitia:
15 då kann du lyt’laust hovud lyfta, då stend du fast og ræddast ikkje;
Tunc levare poteris faciem tuam absque macula, et eris stabilis, et non timebis.
16 då kann du gløyma all di møda, liksom ei elv som framum rann.
Miseriae quoque oblivisceris, et quasi aquarum quae praeterierunt recordaberis.
17 Klårar’ enn dagen stend ditt liv, og myrkret vert til morgongråe;
Et quasi meridianus fulgor consurget tibi ad vesperam: et cum te consumptum putaveris, orieris ut lucifer.
18 då er du trygg, då hev du von, du ottelaus til kvile gjeng.
Et habebis fiduciam, proposita tibi spe, et defossus securus dormies.
19 Du ligg, og ingen upp deg skræmer, og mange vil deg gjerne tekkjast.
Requiesces, et non erit qui te exterreat: et deprecabuntur faciem tuam plurimi.
20 Men augo veiknar på dei vonde; dei hev’kje nokor tilflugt meir, men ventar på å anda ut.»
Oculi autem impiorum deficient, et effugium peribit ab eis, et spes illorum abominatio animae.
