Jobs 10

1 Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.

Moja dusza zmęczona jest życiem; dam upust swemu narzekaniu, będę mówił w goryczy swej duszy.

2 Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!

Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie. Oznajmij mi, czemu wiedziesz ze mną spór?

3 Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?

Czy dobrze ci z tym, że mnie uciskasz, że odrzucasz dzieło swoich rąk i sprzyjasz radzie niegodziwych?

4 Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?

Czy masz oczy cielesne? Czy widzisz, jak człowiek widzi?

5 Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?

Czy twoje dni są jak dni człowieka, a twoje lata jak lata ludzkie;

6 Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,

Że się wywiadujesz o moją nieprawość i dochodzisz mojego grzechu?

7 endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.

Ty wiesz, że nie jestem niegodziwy i nikt nie wyrwie [mnie] z twoich rąk.

8 Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?

Twoje ręce ukształtowały mnie i uczyniły mnie całego ze wszystkich stron, lecz mnie niszczysz.

9 Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!

Pamiętaj, proszę, że ulepiłeś mnie jak glinę; czy obrócisz mnie w proch?

10 Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;

Czy nie wylałeś mnie jak mleko i nie sprawiłeś, że jak ser stężałem?

11 Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.

Przyoblekłeś mnie skórą i ciałem, a kośćmi i żyłami pospinałeś mnie.

12 Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.

Obdarzyłeś mnie życiem i miłosierdziem, a twoja opatrzność strzegła mego ducha.

13 Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;

I chociaż ukryłeś to wszystko w swoim sercu, wiem jednak, że to jest z twojej woli.

14 Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;

Jeśli grzeszę, ty to spostrzegasz i nie uwolnisz mnie od mojej nieprawości.

15 um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;

Jeśli jestem niegodziwy, biada mi, a [choćbym też] był sprawiedliwy, nie podniosę swojej głowy. Jestem syty hańby, zważ na moje utrapienie;

16 For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,

Gdyż go przybywa; gonisz mnie jak okrutny lew i zachowujesz się dziwnie wobec mnie.

17 du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.

Stawiasz przeciwko mnie nowych świadków i pomnażasz nade mną swój gniew; wojsko za wojskiem naciera na mnie.

18 Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,

Czemu wyprowadziłeś mnie z łona? Obym umarł i nie widziało mnie żadne oko!

19 lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?

Byłbym, jakby mnie nie było, od łona zanieśliby mnie do grobu!

20 Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,

Czy nie zostało mi niewiele dni? Przestań więc i odejdź ode mnie, abym nabrał trochę otuchy;

21 fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,

Zanim odejdę tam, skąd już nie powrócę, do ziemi ciemności i cienia śmierci;

22 eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»

Do ziemi ciemnej jak noc [i do] cienia śmierci i bezładu, gdzie świeci tylko ciemność.