Jobs 10
1 Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.
Tęskni sobie dusza moja w żywocie moim; rozpuszczę przeciw sobie narzekanie moje, a będę mówił w gorzkości duszy mojej.
2 Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!
Rzekę Bogu: Nie potępiajże mię; raczej mi oznajmij, czemu spór ze mną wiedziesz?
3 Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?
Cóż masz za pożytek, że mię uciskasz? a iż odrzucasz sprawę rąk twoich? a radę niepobożnych oświecasz?
4 Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?
Azaż ty masz oczy cielesne? Albo jako człowiek widzi, ty widzisz?
5 Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?
Dni twoje, zaż są jako dni człowiecze? a lata twoje jako lata ludzkie?
6 Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,
Iż się wywiadujesz nieprawości mojej, a o grzechu moim badasz się?
7 endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.
Ty wiesz, żem niepobożnie nie poczynał; wszakże nie jest, ktoby mię miał wyrwać z rąk twoich.
8 Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?
Ręce twoje wykształtowały mię, i uczyniły mię; a przecię mię zewsząd gubisz.
9 Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!
Pomnij proszę, żeś mię jako glinę ulepił, a w proch mię zaś obrócisz.
10 Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;
Izali jako mleko nie zlałeś mię, a jako ser nie utworzyłeś mię?
11 Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.
Skórą i ciałem przyoblokłeś mię, a kościami i żyłami pospinałeś mię.
12 Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.
Żywotem i miłosierdziem darowałeś mię, a opatrzność twoja strzegła ducha mego.
13 Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;
A chociażeś to skrył w sercu twojem, wiem jednak, że to jest z woli twojej.
14 Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;
Jeźli zgrzeszę, wnet tego postrzeżesz, a dla nieprawości mojej nie przepuścisz mi.
15 um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;
Jeźlim bezbożny, biada mi! a choćbym też był sprawiedliwym, nie podniosę głowy mojej, będąc nasycony pohańbieniem, i widząc utrapienie moje,
16 For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,
Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz.
17 du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.
Odnawiasz świadków twoich przeciwko mnie, a rozmnażasz rozgniewanie twoje na mię; wojska jedne po drugich są przeciwko mnie.
18 Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,
Przeczżeś mię z żywota wywiódł? Ach, bym był umarł, żeby mię było oko nie widziało!
19 lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?
Obym był, jakoby mię nie było! oby mię było zaraz z żywota do grobu zaniesiono!
20 Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,
Izaż nie trocha dni moich? Przetoż przestań, a zaniechaj mię, abym się troszeczkę posilił,
21 fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,
Pierwej niż odejdę tam, skąd się nie wrócę, do ziemi ciemności, i do cienia śmierci;
22 eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»
Do ziemi ciemnej, jako chmura, i do cienia śmierci, gdzie niemasz przemiany, jedno sama gęsta ciemność.
