Jobs 10
1 Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.
Kua hoha toku wairua ki toku ora; ka tukua e ahau taku tangi kia rere ana; ka korero ahau i te kikiwatanga o toku ngakau.
2 Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!
Ka mea ahau ki te Atua, Kaua ahau e whakahengia; whakakitea ki ahau te take i totohe ai koe ki ahau.
3 Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?
He mea pai ranei ki a koe kia tukino koe, kia whakahawea ki te mahi a ou ringa, a kia whiti tou marama ki te whakaaro o te hunga kino?
4 Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?
He kanohi kikokiko ranei ou? he penei ranei tau titiro me ta te tangata titiro?
5 Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?
He rite ranei ou ra ki o te tangata ra? He rite ranei ou tau ki o te tangata ra?
6 Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,
I uiuia ai e koe toku kino, i rapua ai e koe toku hara?
7 endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.
Ahakoa e mohio ana ano koe ehara ahau i te mea he, kahore ano tetahi hei whakaora i roto i tou ringa?
8 Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?
Na ou ringa ahau i mahi, i hanga, he mea hono marie i tetahi taha, i tetahi taha; otiia e whakangaromia ana ahau e koe.
9 Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!
Kia mahara ra, nau ahau i hanga, ano he paru; tera ranei koe e whakahoki ano i ahau ki te puehu?
10 Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;
He teka ianei he mea riringi ahau nau ano he waiu, meinga ana ahau e koe kia tetepe ano he tiihi?
11 Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.
Nau ahau i whakakakahu ki te kiri, ki te kikokiko, a nau ano ahau i hohou ki te wheua, ki te uaua.
12 Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.
Whakawhiwhi ana ahau e koe ki te ora, ki te atawhai, a he tirotirohanga mai nau i mau ai toku wairua.
13 Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;
Heoi huna ana ano enei mea e koe i roto i tou ngakau: e mohio ana hoki ahau kei a koe ano tenei.
14 Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;
Ki te hara ahau, ka matauria e koe; e kore ano koe e whakakahore ki toku he.
15 um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;
Ki te he ahau, aue toku mate: ki te tika ahau, e kore tonu e ara toku mahunga; he ki hoki noku i te whakama me te titiro iho ki toku mate.
16 For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,
A ki te whakarewa ake toku mahunga i a ia, ka whaia ahau e koe ano he raiona; a ka whakakite ano koe i a koe, i tou miharo, ki ahau.
17 du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.
E whakahoutia ana e koe au kaiwhakaatu i oku he, e whakanuia ana hoki e koe tou riri ki ahau; ko nga putanga ketanga ko te whawhai hei pehi i ahau.
18 Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,
He aha ra ahau i whakaputaina mai ai e koe i roto i te kopu? te hemo noa atu ai ahau, a kihai tetahi kanohi i kite i ahau.
19 lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?
Penei kua rite ahau, ano kua kahore noa iho; kua mauria atu ahau i te kopu ki te urupa.
20 Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,
He teka ranei he torutoru oku ra? Kati ra, waiho ake koa ahau, kia ahua makoha ana i tenei wa iti,
21 fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,
Keiwha haere, ahau ki te wahi e kore nei ahau e hoki mai, ki te whenua o te pouri, o te atarangi o te mata;
22 eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»
Ki te whenua o te pouri kerekere, o te tino o te pouri; he whenua no te atarangi o te mate, kahore nei o reira tikanga, a ko tona marama, koia ano te pouri.
