Jobs 10
1 Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.
Mana dvēsele apnikusi dzīvot; savas vaimanas es neaizturēšu, es runāšu savas dvēseles rūgtumā.
2 Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!
Es sacīšu uz Dievu: nepazudini mani, dod man zināt, kāpēc Tu ar mani tiesājies.
3 Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?
Vai Tev patīk varas darbu darīt, atmest Savas rokas darbu un bezdievīgo padomam dot spožumu;
4 Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?
Vai Tev ir miesīgas acis, vai Tu redzi, kā cilvēks redz?
5 Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?
Vai Tavas dienas ir kā cilvēka dienas un Tavi gadi kā kāda vīra dienas,
6 Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,
Ka Tu manu noziegumu meklē un vaicā pēc maniem grēkiem,
7 endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.
Lai gan Tu zini, ka es bezdievīgs neesmu, un ka neviena nav, kas no Tavas rokas izglābj,
8 Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?
Tavas rokas mani sataisījušas un darījušas, kāds es viscaur esmu, un tomēr Tu mani aprij.
9 Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!
Piemini jel, ka Tu mani kā mālu esi taisījis, vai Tu mani atkal darīsi par pīšļiem?
10 Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;
Vai Tu mani neesi izlējis kā pienu, un man licis sarikt kā sieram?
11 Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.
Ar ādu un miesu Tu mani esi apģērbis, ar kauliem un dzīslām mani salaidis!
12 Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.
Dzīvību un žēlastību Tu man esi devis, un Tavas acis sargāja manu dvēseli.
13 Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;
Un to Tu Savā sirdī esi slēpis, es zinu, ka tas Tev prātā stāvēja.
14 Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;
Kad es grēkoju, tad Tu to gribēji pieminēt un mani neatlaist no maniem noziegumiem.
15 um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;
Ja es bezdievīgs biju, ak vai, man! Bet ja biju taisns, taču man nebija galvu pacelt, ar lielu kaunu ieraugot savas bēdas.
16 For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,
Un ja es galvu paceļu, kā lauva Tu mani gribēji vajāt, un arvien atkal brīnišķi pret mani rādīties,
17 du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.
Pret mani vest Savus lieciniekus citus par citiem un vairot Savu dusmību pret mani, celt pret mani vienu kara spēku pēc otra.
18 Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,
Kāpēc tad Tu mani esi izvedis no mātes miesām? Kaut es būtu nomiris un neviena acs mani nebūtu redzējusi,
19 lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?
Tad es būtu kā kas mūžam nav bijis, no mātes miesām es būtu kapā guldīts.
20 Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,
Vai nav īss mans mūžs? Mities jel, atstājies no manis, ka es maķenīt atspirgstos,
21 fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,
Pirms es noeju, un vairs neatgriežos, uz tumsības un nāves ēnas zemi,
22 eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»
Uz zemi, kur bieza tumsība kā pusnakts, kur nāves ēna un nekāda skaidrība, un kur gaisma ir kā tumsība.
